: Συναδέλφισσες και συνάδελφοι, Σύνεδροι του 18ου Συνεδρίου της ΟΛΜΕ Τίποτα από όσα σχεδιάζουμε για το Συνέδριό μας δεν έχει καμιά αξία, αν δεν δημιουργηθεί κλίμα διαλόγου. Όσο και αν «διαλαλούμε» με τον πιο αυθεντικό τρόπο την παραταξιακή καθαρότητά μας, όσο και αν εκφέρουμε βαρύγδουπες ιδεολογικές κορώνες και εμβριθείς και ταξικές πολιτικές αναλύσεις, αν δεν είμαστε διατεθειμένοι να συζητήσουμε ακούγοντας και τις θέσεις των άλλων, το αποτέλεσμα του Συνεδρίου μας θα είναι το απόλυτο μηδέν.

Τι να φοβηθούν ο καπιταλισμός και οι δυνάμεις της αγοράς, οι μνημονιακές κυβερνήσεις και οι αντιμεταρρυθμιστές του …αριστερού μας Υπουργείου Παιδείας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., όταν δεν εκφέρουμε απολύτως τίποτα ως κλάδος των εκπαιδευτικών και ως εκπαιδευτικό κίνημα, όταν ως συνδικαλιστές είμαστε άλαλοι και άφωνοι;

Είμαστε αντίθετοι στην πολεμικού τύπου και απαξιωτικού περιεχομένου αντιπαράθεση, η οποία όχι μόνο μας απομακρύνει από το να διαμορφώσουμε θέσεις και προτάσεις, αποφάσεις και διεκδικήσεις αλλά και πλήττει την κουλτούρα του εκπαιδευτικού / μορφωτικού κινήματος και υπονομεύει την αισθητική του ίδιου του εκπαιδευτικού.

Αντίθετα η αντιπαράθεση ιδεών και απόψεων με νοοτροπία σεβασμού και κατανόησης των άλλων παραταξιακών ρευμάτων είναι πεμπτουσία διαλόγου και βασική πηγή της δυναμικής της συλλογικότητάς μας! Όλοι κερδίζουμε απ’ αυτή την αντιπαράθεση.

Αν η όλη αγωνία μας και η όλη προσπάθειά μας είναι μόνο η εκλογή του νέου Διοικητικού Συμβουλίου της ΟΛΜΕ, δεν θα έχουμε απλά αποτύχει στην κορυφαία Συλλογική έκφραση του κλάδου μας αλλά θα έχουμε προδιαγράψει και την πορεία του νέου Δ.Σ., μια πορεία σαν την προηγούμενη, μια πορεία στην οποία δεν έγινε ούτε ένα βήμα και ο προορισμός ταυτίστηκε με την αφετηρία, ενώ απλωνόταν όλο και πιο πολύ η βαριά σκιά των μνημονίων αποδομώντας τη δημόσια εκπαίδευση!

Αυτονόητα τίθεται και το εξής ζήτημα. Αφού η όλη τελετουργία και το όλο σκηνικό παραπέμπουν τόσο απόλυτα στο «Περιμένοντας τον Γκοντό» και έχουν ως αποτέλεσμα μόνο την εκλογή του Δ.Σ. – και αυτό γιατί βοηθούν οι κάλπες (!) -, γιατί να μην κάνουμε Συνέδριο 1 ημέρας με μόνο αυτό το θέμα; Γιατί ταλαιπωρούμαστε, αφού κανένας μας δεν ακούει κανέναν;

Αν η όλη λειτουργία μας και η προσπάθειά μας δεν μπορεί να βγει έξω από την αίθουσα του Συνεδρίου, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι έχουμε αποτύχει. Γνωρίζουμε ότι σ’ αυτή την περίπτωση – που δυστυχώς είναι και η πιο πιθανή – οι εκπαιδευτικοί θα κουνήσουν το κεφάλι τους και θα συνειδητοποιήσουν για μια
ακόμα φορά ότι δεν περιμένουν τίποτα από εμάς.

Και η μοναδική επίκληση που θα χρησιμοποιήσουμε – αφού δεν πρόκειται να βρούμε άλλη – ότι «ευθύνονται οι άλλοι», είναι τόσο ανόητη που κανένας δεν θα ασχοληθεί μαζί της. Επειδή όμως όλοι έχουμε συνείδηση αυτής της χωρίς νόημα πράξης μας, μήπως τελικά δεν θέλουμε να υπάρχει συνδικαλιστική δράση αλλά μόνο συνδικαλιστικά όργανα της μορφής εξωραϊστικών Συλλόγων και συνδικαλιστές, που απλώς φέρουν το σχετικό τίτλο;

Και επειδή η περίοδος των μνημονίων είναι, εκτός της γενικότερης κοινωνικής φτωχοποίησης, και περίοδος αποδόμησης της Δημόσιας εκπαίδευσης και του εκπαιδευτικού επαγγέλματος, εκ των πραγμάτων θα τίθενται διαρκώς δύο ερωτήματα: α) ποιες παρατάξεις αλλά και ποιοι συνδικαλιστές είχαν την κύρια ευθύνη στα κορυφαία συλλογικά μας όργανα όλη αυτή τη σκοτεινή περίοδο και β) γιατί απλώς κατέγραψαν τη φυσική τους παρουσία χωρίς να κάνουν τίποτα;

Πώς θα απαντήσουμε;

Προοδευτική Ενότητα Καθηγητών