Ἐν Πειραιεῖ τῆ 11ῃ/11/2015
Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν
Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ ἀπέστειλε τήν ἀκόλουθη ἐπιστολή πρός τήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μέ ἀφορμή τήν προώθηση ἀπό τό Ὑπουργεῖο Δικαιοσύνης πρός διαβούλευση τοῦ σχεδίου Νόμου περίσυμφώνου συμβιώσεως ζητώντας τήν ἔκτακτη σύγκλιση τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.
ΕΚ ΤΗΣ Ι. ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ
᾿Αριθμ. Πρωτ. 1253
᾿Εν Πειραιεῖ τῇ 11ῃ Νοεμβρίου 2015
Πρός τήν
Ἱεράν Σύνοδον
τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
Ἰω. Γενναδίου 14
115 21 ΑΘΗΝΑΙ
Μακαριώτατε Ἅγιε Πρόεδρε,
Σεβασμιώτατοι Συνοδικοί Σύνεδροι,
Μετά πολλῆς ὀδύνης καί θλίψεως παρακολουθῶ τήν προώθησι ὑπό τῆς παρούσης Κυβερνήσεως τῆς θεσμοθετήσεως τοῦ σαπροτάτου πάθους τῆς ὁμοφυλοφιλίας ὡς γενετησίου δῆθεν προσανατολισμοῦ τοῦ ἀνθρωπίνου ὄντος, πού δεῖται ἐννόμου προστασίας καί πού πρέπει νά παράγῃ ἔννομες συνέπειες ἐξομοιούμενο μέ τήν κατά φύσι ἀνθρωπίνη σεξουαλικότητα, ἐμφανιζόμενο ὡς δῆθεν ἀνθρώπινο δικαίωμα, τήν στιγμήν πού οὐδεμίαν σχέσι ἔχει μέ τήν ἀνθρώπινη φύσι ἀλλά ἀποτελεῖ ψυχοπαθολογική ἐκτροπή ἀπό αὐτήν, συνεχίζουσα τό «καλό» ἔργο τῆς προηγουμένης Κυβερνήσεως πού μέ τόν γνωστό ἀντιρατσιστικό νόμο θεσμοθέτησε καί ἕτερο «γενετήσιο προσανατολισμό». Θεσμοθετεῖται ἑπομένως ἡ ἀνατροπή τῆς ἀνθρώπινης ὀντολογίας, θεσμοθετεῖται ἡ παράχρηση τοῦ ἀνθρωπίνου ὀργανισμοῦ, θεσμοθετεῖται ἡ ψυχοπαθολογική ἐκτροπή ἐκ τῆς θεοσδότου ἀνθρωπίνης σεξουαλικότητος πού ἀποτελεῖ ἱερό ἐφαλτήριο γιά τήν συνδημιουργία μετά τοῦ αἰωνίου Θεοῦ κτιστῶν μέν ἀλλά ἀθανάτων ἀνθρώπων, θεμελιώνεται ἡ ἀποδόμησι τοῦ πανιέρου θεσμοῦ τῆς οἰκογενείας καί ἐφαρμόζεται μεθοδικότατα ὁ σχεδιασμός τοῦ διεθνιστικοῦ σιωνιστικοῦ παράγοντα γιά μία μεταχριστιανική Ἑλλάδα.
Ἡ ἀνάρτησι καί ἡ διαβούλεσι τοῦ πολυνομοσχεδίου τοῦ Ὑπουργείου Δικαιοσύνης, Διαφάνειας καί Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων γιά τή νέα μορφή τοῦ Συμφώνου Συμβίωσης ὅπου ἐξομοιώνεται πλέον ὁ «κολοφών» τῶν κακῶν κατά τόν ἱερό Χρυσόστομο, τό αἴσχιστο καί ἀτιμωτικό πάθος τῆς ὁμοφυλοφιλίας μέ τόν κατά φύσι γενετήσιο προσανατολισμό καί προβλέπονται ἔννομα δικαιώματα καί ἔννομες συνέπειες ἀπό τήν δικαιοπρακτική αὐτή συμβίωση, θέτει μεῖζον ἠθικό καί πνευματικό θέμα.
ἩὈρθόδοξηἘκκλησία, ὡςΣῶμαΧριστοῦ, εἶναιτόἰατρεῖοτῶνψυχικῶνκαίσωματικῶνπαθῶνκαίἡχώρατῶνμεταποιουμένωνἁμαρτωλῶν, καίὄχιτῶνσατανικῶςκαίἀμετανοήτωςἐμμενόντωνστήνδιαστροφήτῆςἀληθείαςκαίτῆςἀνθρωπίνηςἀξιοπρεπείαςκαίὀντολογίας.
Διαχρονικά, ἡἘκκλησίατοῦἉγίουΤριαδικοῦΘεοῦ, ἀγωνιζομένηἐπίτῆςΓῆς, στηλιτεύειτήνπολυποίκιλητραγικότητατῆςεἰδεχθοῦςἁμαρτίας, ὡςἀποκοπῆςκαίσχάσηςἀπότήνκοινωνίαμέτόνΖῶνταΘεό, τόνΔημιουργότῆςζωῆς, καίὄχιτόνἁμαρτωλόἄνθρωπο, τόνὁποίοπεριθάλπειδιάτῶνεὐχῶνκαίτῶνἱερῶνμυστηρίωντηςκαίπεριβάλλειμέἄφατηστοργήκαίσυμπάθεια, ἐφαρμόζονταςκατάπερίπτωσηκαίτήνοἰκονομία, μέσωτῆςὁποίαςρυθμίζειτήνἐπιστροφήκαίἀνάνηψήτου.
Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία σέβεται τήν προσωπική καί ἰδιωτική ζωή κάθε προσώπου, ὡς ὑπεύθυνη ἐλεύθερη ἐπιλογή. Δέν ἔχει πρόθεση οὔτε νά ἐπέμβει ρατσιστικά οὔτε νά ἀναστείλει δικαιώματα καί ἐλευθερίες.
Ἡἀπενοχοποίηση, ὅμως, τοῦἐγκλήματοςτῆςἀνατροπῆςτῆςἀνθρωπίνηςὀντολογίαςκαίφυσιολογίας, μέτήνθεσμικήἀναγνώρισητῶναἰσχίστωνπαθῶντῆςὁμοφυλοφιλίαςσήμερα, τῆςπαιδοφιλίαςαὔριο (βλ. Ὀλλανδία) καί τῆς κτηνοβασίας μεθαύριο (βλ. Γερμανία), ἀποτελεῖ ἀσύγγνωστο καί τερατῶδες κακούργημα εἰς βάρος τοῦ αἰωνίου Θεοῦ καί τοῦ ἀνθρωπίνου ὄντος, τό ὁποῖο ἐξισώνεται πλήρως μέ τήν ὕβρη τῶν Σοδόμων καί Γομμόρων. Ἡ ἀθώωση, ὑποστήριξη καί παρουσίαση τῶν αἰσχρῶν καί ἀτίμων παθῶν ὡς φυσιολογικῆς καταστάσεως καί ὡς ἁπλῆς διαφορετικότητος προσκρούει εἰς τήν πανανθρώπινη συνείδηση, ἡ ὁποία ἀνά τούς αἰῶνες γνωρίζει ὡς φυσιολογική σεξουαλική συμπεριφορά τίς σχέσεις ἀνάμεσα στόν ἄνδρα καί τήν γυναίκα, στό ἄρσεν καί τό θῆλυ. Αὐτή εἶναι ἡ ἀνθρώπινη φυσιολογία καί ὀντολογία. Κάθε ἄλλη σχέση ἀνατρέπει τήν ἀνθρώπινη ὀντολογία, ὡς παρά φύσιν ἐκτροπή, ἡ ὁποία δέν παρατηρεῖται οὔτε καί στά ζῶα, παρά τά κατασκευασθέντα «ντοκυμαντέρς» τοῦ Σιωνιστικοῦ συστήματος.
ἸδιαίτεραἡἉγίαΓραφή, πούἐκφράζειτόθέληματοῦΘεοῦ, τοῦΔημιουργοῦτοῦἀνθρώπουκαίσοφοῦΓνώστητῆςἀνθρωπίνηςφύσεως, καταδικάζειτήνὁμοφυλοφιλίαὡςπάθος, ἀτιμίακαίἀσχημοσύνη, τόὁποῖοτιμωρήθηκεαὐστηράμέφωτιάκαίθειάφιστήνπόλητῶνΣοδόμωνκαίΓομόρων. ΓιάτόσύνολοτῶνἉγίωνΠατέρωνἡὁμοφυλοφιλίαεἶναιτόπιόσιχαμερόκαίἀκάθαρτοἁμάρτημακαίἀποτελεῖμεγάληἀσέβειαπρόςτόνΘεό – ΔημιουργότοῦἀνθρώπουσέἄρσενκαίθῆλυκαίβλάσφημηκατάργησητοῦΕὐαγγελίου.
Ἡδημόσιαπροβολήτῆςὁμοφυλοφιλίας, ἐκτόςτοῦὅτιπροσβάλλειτήνδημόσιααἰδώκαίτήνθρησκευτικήμαςσυνείδηση, στέλνειπρόςτούςνέουςμηνύματαἀνώμαληςσεξουαλικῆςσυμπεριφορᾶςκαίἀποτελεῖτορπίλληστάθεμέλιατῆςἑλληνικῆςοἰκογένειαςκαίτῆςκοινωνίας, ἀλλάκαίαἰτίαψυχοπαθολογικῶνδιαταραχῶνεἰςτάπαιδιά, πούθάἀνατραφοῦνἀπόὁμοφυλόφυλαζεύγη, ὅπωςἐπιδιώκεται[1].
ΣτὸννέοαἰώνατῆςβασιλείαςτοῦΘεοῦ, ποὺπραγματοποιεῖταιμέσαστὴνἱστορικὴπορείακαὶζωὴτῆςὈρθοδόξουἘκκλησίας, ἐγκαταλείπονταιτὰπαλαιὰπάθη, τὰγήϊνα, τὰσαρκικά, καὶβιώνεταιἀπὸτώρα, κατὰτὶςδυνατότητεςκάθεπιστοῦ, εἴτεμέσαστὸνεὐλογημένοθεσμὸτοῦγάμουὡςἐγκράτειακαὶσωφροσύνη, εἴτεστὸνἰσάγγελοβίοτῶνμοναχῶνμὲτὴνἀρετὴτῆςπαρθενίας, ἡπορείαἀπὸτὸ «κατ᾽εἰκόνα» στό «καθ᾽ὁμοίωσιν», ἡνίκητοῦπνεύματοςἐπὶτῆςσάρκας, ἡἀγγελοποίησητοῦἀνθρώπουστὴθέσητοῦφθονεροῦκαὶἐκπεσόντοςἀπὸτὴνἀγγελικὴτάξηἙωσφόρου. Ἀναφερόμενος ὁ Χριστὸς στὴν αἰφνιδιαστικὴ ἔλευση τῆς ἡμέρας τῆς κρίσεως, ποὺ θὰ ξαφνιάσει ὅσους ἀνέμελα καὶ ἀφρόντιστα ζοῦν μέσα εἰς τὶς ὑλικὲς καὶ σαρκικὲς ἀπολαύσεις, λέγει ὅτι θὰ πάθουν αὐτὸ, ποὺ ἔπαθαν πρὸ τοῦ κατακλυσμοῦ οἱ ἄνθρωποι, δίνοντάς μας ἔτσι ἀκριβέστατη εἰκόνα τῆς ὑλιστικῆς καὶ σαρκικῆς ζωῆς τους : «Ὥσπερ γὰρ ἦσαν ἐν ταῖς ἡμέραις τοῦ Νῶε ταῖς πρὸ τοῦ κατακλυσμοῦ τρώγοντες καὶ πίνοντες, γαμοῦντες καὶ ἐκγαμίζοντες, ἄχρι ἧς ἡμέρας εἰσῆλθε Νῶε εἰς τὴν κιβωτόν, καὶ οὐκ ἔγνωσαν ἕως ἦλθεν ὁ κατακλυσμὸς καὶ ἦρεν ἅπαντας, οὕτως ἔσται καὶ ἡ παρουσία τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου»[2]. Ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς προσθέτει καὶ τὸν τρόπο ζωῆς τῶν Σοδομιτῶν, ὅμοιο πρὸς τὴν ζωὴ τῶν ἀνθρώπων πρὸ τοῦ κατακλυσμοῦ : «Καὶ καθὼς ἐγένετο ἐν ταῖς ἡμέραις Νῶε, οὕτως ἔσται καὶ ἐν ταῖς ἡμέραις τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου· ἤσθιον, ἔπινον, ἐγάμουν, ἐξεγαμίζοντο, ἄχρι ἧς ἡμέρας εἰσῆλθε Νῶε εἰς τὴν κιβωτόν, καὶ ἦλθεν ὁ κατακλυσμὸς καὶ ἀπώλεσεν ἅπαντας. Ὁμοίως καὶ ὡς ἐγένετο ἐν ταῖς ἡμέραις Λώτ· ἤσθιον, ἔπινον, ἠγόραζον, ἐπώλουν, ἐφύτευον, ᾠκοδόμουν· ᾗ δὲ ἡμέρᾳ ἐξῆλθε Λὼτ ἀπὸ Σοδόμων, ἔβρεξε πῦρ καὶ θεῖον ἀπ᾽ οὐρανοῦ καὶ ἀπώλεσεν ἅπαντας»[3]. Ὁ ἴδιος Εὐαγγελιστὴς παρουσιάζει τὸν Σωτῆρα Χριστὸ νὰ ἐξαγγέλλει τὸν νέο αἰώνα τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ὅπου οἱ ἄνθρωποι ἐγκαταλείπουν τὰ σαρκικὰ καὶ ζοῦν ὡς ἄγγελοι˙ «Οἱ υἱοὶ τοῦ αἰῶνος τούτου γαμοῦσι καὶ ἐκγαμίζονται· οἱ δὲ καταξιωθέντες τοῦ αἰῶνος ἐκείνου τυχεῖν καὶ τῆς ἀναστάσεως τῆς ἐκ νεκρῶν οὔτε γαμοῦσιν οὔτε γαμίζονται… ἰσάγγελοι γάρ εἰσι καὶ υἱοί εἰσι τοῦ Θεοῦ τῆς ἀναστάσεως υἱοὶ ὄντες»[4].
Μέσα, λοιπὸν, εἰςτὴνκαινὴκτίσητῆςβασιλείαςτοῦΘεοῦὁκαινὸς, ὁνέοςἄνθρωπος, ποὺκτίσθηκεἐνΧριστῷ, θάπτειτὸνπαλαιὸἄνθρωπο, νεκρώνειτὰπάθηκαὶτὶςἁμαρτίεςκαὶπραγματοποιεῖτὸθαῦματῆςμεταμορφώσεώςτουκατὰτὸθέληματοῦΘεοῦκαὶκατ᾽εἰκόναΧριστοῦ. Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ζοῦμε αὐτὸ τὸ θαῦμα· ἡ ἄγονη πρὶν καὶ στεῖρα ἀνθρωπότητα γέννησε καὶ καρποφόρησε ἑκατομμύρια ἁγίων ἀνθρώπων, ὁσίων, ἀσκητῶν, παρθένων, νέων καὶ νεανίδων, ποὺ κατόρθωσαν μὲ τοὺς πνευματικούς τους ἀγῶνες ὄχι νὰ ἀποφύγουν ἁπλῶς τὸ παρὰ φύσιν καὶ νὰ μείνουν στὸ κατὰ φύσιν, ἀλλὰ νὰ φθάσουν καὶ στὸ ὑπὲρ φύσιν, ἐκπλήττοντας ἀκόμη καὶ τοὺς ἀγγέλους, ποὺ ἔβλεπαν ἀνθρώπους συνδεδεμένους μὲ σάρκα νὰ κατανικοῦν τὸν ἄσαρκο Σατανᾶ καὶ νὰ συναγωνίζονται τοὺς ἀγγέλους. Οἱ ὕμνοι πρὸς τοὺς ὁσίους ἀσκητές αὐτὰ τὰ κατορθώματα ἐξυμνοῦν. Διδάσκουν οἱ ὅσιοι ἄνδρες καὶ οἱ ὅσιες γυναῖκες «ὑπερορᾶν μὲν σαρκός, παρέρχεται γάρ, ἐπιμελεῖσθαι δὲ ψυχῆς πράγματος ἀθανάτου».Ἔζησαν ὡς «ἄσαρκοι» ἐπὶ τῆς γῆς, ὡς «ἐν σώματι ἄγγελοι», «τῶν δαιμόνων ὤλεσαν τὰς φάλαγγας, τῶν ἀγγέλων ἔφθασαν τὰ τάγματα, ὧν τὸν βίον ἀμέμπτως ἐζήλωσαν»[5].
Οἱ σαρκικές πράξεις, ἐκτός τοῦ ἱεροῦ μυστηρίου τοῦ Γάμου, χωματοποιοῦν ἀναπόδραστα τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου καί καταστρέφουν τίς πνευματικές του ἐφέσεις, σκοτίζοντας τόν ἀνθρώπινο νοῦ, καί καταλύουν τήν δυνατότητα κοινωνίας μέ τόν Πανάγιο Θεό, πού διασαλπίζει διαχρονικά «οὐ μὴ μείνῃ τὸ πνεῦμά μου ἐν τοῖς ἀνθρώποις τούτοις εἰς τὸν αἰῶνα διὰ τὸ εἶναι αὐτοὺς σάρκας»[6].
Ἡ σχέση μέ τόν Θεό εἶναι βέβαια θέμα ἐλευθέρας ἐπιλογῆς, κατά τήν διάρκεια τῆς ἐπιγείου ζωῆς. Ὁ Πανάγιος, ὅμως, Θεός, εἰς τό ἐπέκεινα, εἰς τήν ἄλλη, τήν αἰώνια ζωή, ὅταν ἅπασα ἡ ἀνθρωπότης θά ὑποστεῖ τήν κοινή καί καθολική κρίση, ὅπου «οὐκ ἔστι μετάνοια», θά στηλιτεύσει, ὅπως ἀποδεικνύεται μέσω τῶν Ἱερῶν Γραφῶν, τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί τῶν Ἁγίων Πατέρων, καί τήν ἁμαρτία καί τόν ἁμαρτωλό. Οἱ φρικώδεις λόγοι τοῦ Σαρκωθέντος Θεοῦ Λόγου, «Πορεύεσθε ἀπ’ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τό πῦρ τό αἰώνιον τό ἠτοιμασμένο τω διαβόλῳ καί τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ»[7], ἀποδεικνύουν τά πράγματα.
Δέν ἔχει καμμία θέση εἰς τήν Ὀρθόδοξη Θεολογία ἡ Ὠριγενιστική θεωρία περί ἀποκαταστάσεως τῶν πάντων, μέ τήν ὁποία ἐρωτοτροποῦν καί μερικοί σύγχρονοι «ὀρθόδοξοι» θεολόγοι. Σύμφωνα μ’αὐτή, ὁ Θεός εἶναι ὁ δημιουργός τοῦ καλοῦ. Τά πάντα δημιούργησε «καλά λίαν». Τό κακό δέν ἔχει τή βάση του εἰς τόν Θεό, γιατί ὁ Θεός «οὐκ ἔστιν τῶν κακῶν αἴτιος». Τό κακό ἐμφανίσθηκε μεταγενεστέρως. Δέν εἶναι δημιούργημα τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἄνθρωπος, ἐξ αἰτίας τῆς κτιστότητος καί τῆς τρεπτότητός του, κάνοντας κακή χρήση τοῦ αὐτεξουσίου του, ἐπινόησε καί ἐπέλεξε τό κακό. Πρωταίτιος καί ἐφευρέτης τῆς κακίας εἶναι ὁ διάβολος, καί συναίτιος, θύμα τῆς κακίας εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Ἄρα, τό κακό δέν ἔχει ὑπόσταση, εἶναι παρυπόσταση˙ δέν ἔχει ὀντολογία, δηλ. δέν εἶναι δημιουργός τοῦ κακοῦ ὁ Θεός. Τίποτε, ὅμως, δέν νικᾶ τήν δύναμη τοῦ Θεοῦ καί τό ἔλεός Του. Ἑπομένως, οὔτε καί τό κακό μπορεῖ νά ὑπερισχύσει τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι, στό τέλος τῆς ἱστορίας θά ἐπικρατήσει μόνο τό καλό, δηλ. ὁ Θεός, ἐνῶ τό κακό θά ἐξαφανισθεῖ παντελῶς. Ἀκόμη καί τό πῦρ τῆς κολάσεως, κατά τόν Ὠριγένη, εἶναι καθάρσιο καί ἰαματικό καί ὄχι τιμωρό. Ἑπομένως, κι αὐτή ἡ κόλαση ὑπάρχει ὡς θεραπευτήριο καί δέν εἶναι ἀπέραντη. Ἐφ’ ὅσον τό κακό θά σταματήσει νά ὑπάρχει, δέν θά εἶναι αἰώνιο, οὔτε καί ἡ κόλαση θά εἶναι αἰώνια.
Ὅμως, θάπρέπεινάσημειώσουμεὅτιὁὨριγένηςἔχειἀναθεματισθεῖκαίκαταδικασθεῖἀπότήνΕ΄ἉγίακαίΟἰκουμενικήΣύνοδο (653) γιάτάμισαράδόγματα, πούφλυαροῦσε, ἀνάμεσαεἰςτάὁποίαἦτανἡθεωρίαπερίἀποκαταστάσεωςτῶνπάντωνκαίὅτιἡκόλασηἔχειτέλος. Ἡ Σύνοδος ἐπίσης ἐξέθεσε εἰκοσιπέντε ἀναθεματισμούς ἐναντίον τῶν Ὠριγενιστῶν[8]. Ἄρα, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, δι’ ἀλαθήτου ἀποφάνσεως Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἔχει ἀπορρίψει καί καταδικάσει αὐτή τήν θεωρία. Ἄλλωστε, ἡ ἐσφαλμένη ἄποψη ὅτι ἡ κόλαση ἔχει τέλος, ἔρχεται σέ σφοδρή σύγκρουση μέ ἁγιογραφικά χωρία, ὅπου ὀφθαλμοφανῶς κηρύττεται ὅτι ἡ κόλαση εἶναι αἰώνια, ὅπως τά Mτθ. 25,46, Μρκ. 3,29, Β΄ Θεσ. 1,9 καί Ἀποκ. 14,11[9]διότι εἶναι καθαρά θέμα ἐλευθέρας προσωπικῆς ἐπιλογῆς!!! Καί ἑπομένως ὁ σεβόμενος πλήρως τήν ἐλευθερία τῶν κτισμάτων Του Θεός, θά ἀνέτρεπε τήν θεόσδοτη ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου παρεμβαίνων καί ἀνατρέπων τήν προσωπική ἐπιλογή.
Ὅλα τά προαναφερθέντα ἔχουν ἄμεση καί ἄρρηκτη σχέση μέ τήν σωτηρία, τόν ἐξαγιασμό, τήν κατά χάριν θέωση τοῦ ἀνθρώπου. Ἔχουν δηλ. σωτηριολογικές συνέπειες. Εἶναι θέμα ζωῆς καί θανάτου, μετοχῆς τοῦ Παραδείσου ἤ τῆς κολάσεως. Ὅποιος διακατέχεται ἀπό τά αἰσχρά καί ἄτιμα πάθη καί δέν τά καταπολεμᾶ ἐν μετανοία, ἀλλά ἀντιθέτως ὑπερηφανεύεται γι’αὐτά καί προσπαθεῖ νά τά νομιμοποιήσει ἐπίσημα καί θεσμικά ὡς φυσιολογικά, δέν σώζεται, χάνει τόν Παράδεισο. Ὁ λόγος τοῦ Ἀπ. Παύλου, πού εἶναι τό στόμα τοῦ Χριστοῦ, εἶναι σαφέστατος, καθαρός καί ξάστερος˙ «μή πλανᾶσθε˙ οὔτε πόρνοι, οὔτε εἰδωλολάτραι, οὔτε μοιχοί, οὔτε μαλακοί, οὔτε ἀρσενοκοῖται, οὔτε πλεονέκται, οὔτε κλέπται, οὔτε μέθυσοι, οὐ λοίδωροι, οὐχ ἄρπαγες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι»[10].
Ἀπότάἀνωτέρωἀποδεικνύεταιπασίδηλαὅτιἡδῆθενσχετικήπρόοδοςκαίδημοκρατικήεὐαισθησία, τάδῆθενσχετικά «ἀνθρώπιναδικαιώματα» καίὁδῆθενἐλεύθεροςαὐτοπροσδιορισμόςκαίπροσανατολισμόςπερίτόγενετήσιοἔνστικτοκαίτήνταυτότητατοῦφύλουδένεἶναιτίποτεἄλλοπαράἡκαταβαράρθρωσηκαίὁκαταποντισμόςτῆςἀνθρωπίνηςἐλευθερίαςκαίἀξιοπρέπειαςκαίὁπλήρηςεὐτελισμόςτῆςἐννοίας «ἄνθρωπος», πούεἰςτήνἑλληνικήγλώσσασύγκειταιἀπότόἐπίρρημα «ἄνω» καίτόρῆμα «θρώσκω», πούσημαίνει «ἄνωβλέπω, ἄνωφέρομαι». Εἶναι ἐνδεικτικό τῆς τραγελαφικῆς αὐτῆς ψευδοπροόδου ὅτι ἱστορικῶς μιμεῖται τά ὁμοειδῆ ἐγκλήματα τοῦ παράφρονος Ρωμαίου Αὐτοκράτορος Νέρωνος πού ἀναφέρονται εἰς τήν ἔγκριτη Ρωμαϊκή Ἱστορία τοῦ Κασίου Δίωνος, κατά τήν ὁποία ὁ ἀνισόρροπος αὐτός ἐγκληματίας συνῆψε «γάμο» μέ δύο Ἕληνας ἀπελευθέρους τόν «ἀνδρώδη» Πυθαγόρα καί τόν «γυναικώδη» Σπόρο, τόν ὁποῖο κατέστησε ἐκτομία καί ὀνόμασε Σαβίνα. Τόση πρόοδος λοιπόν!
Ὅσακαίἄνδιανοοῦνταιδιεστραμμέναοἱἄνθρωποι, ὅσεςκαίἄνεἶναιοἱδαιμονικῆςἐμπνεύσεωςἀστάθειέςτους, καίὅποιαθέσηκιἄνἔχουνστόνκόσμοτῆςφθορᾶςκαίτοῦθανάτου, σύντομαὁκαθέναςμαςθάβιώσειτήνἈλήθειατοῦΖῶντοςΘεοῦ, καίἤδηἀπόαὐτῆςτῆςζωῆςπρογεύεταιτοῦΠαραδείσουκαίτῆςΚολάσεως, ὅπωςμαρτυρεῖἡφωνήτῆςσυνειδήσεως. Ἐπιπροσθέτως, θάπρέπεινάληφθεῖὑπ’ ὄψινὅτιγιάτόνκάθεἄνθρωποἡΔευτέραΠαρουσίαδένθάἐπισυμβεῖσέἕναἀπώτατοἀπροσδιόριστομέλλον, ἀλλάστήνὁριακήστιγμήτοῦθανάτουτου, ὁὁποῖοςὡςκλέπτηςἔρχεται «ὀψέἤμεσονυκτίουἤἀλεκτροφωνίαςἤπρωΐ»[11].
ἈντιλαμβανόμενοιὅτιἡπαροῦσαΚυβέρνησιςἄρχεταιτῆςὑλοποιήσεωςτοῦσχεδιασμοῦδιάτήνμεταχριστιανικήἙλλάδα, θέτουσαἤδηκαίτόθέματοῦδῆθεν «ἀναστοχασμοῦ» περίτοῦμαθήματοςτῶνΘρησκευτικῶνεἰςτήνἐκπαίδευση, ταπεινῶςφρονῶὅτιμετάτήνσταθεροποίησητῶνοἰκονομικῶντῆςχώραςθάἀρχίσειἡκατάμέτωπονἐπίθεσηκατάτῆςἉγιωτάτηςἡμῶνἘκκλησίαςδιάτόνκατάτούςκυβερνώντας «σοσιαλιστικόμετασχηματισμό» τῆςκοινωνίας. ΕἰςαὐτόντόνἀποδομητικόντουςρόλοπούἔχειὡςἐφαλτήριοτόἀθεϊστικότουςἰδεολόγημασυναντῶνταιμέτήνβούλησιτοῦΔιεθνοῦςΣιωνιστικοῦτέρατοςκαίτῶνδιαφόρωνμισθάρνωνἰνστρουκτόρωντουστάΜΜΕ, στήνδιανόηση, στήνπολιτικήδράση, στίςδιάφορεςΜΚΟ, ἀκόμηκαίἐντόςτῆςΘεολογικῆςἐπιστήμης, καθώςκαίμέτήβούλησιτῶνκομματικῶνσχηματισμῶντῆςΔημοκρατικῆςΣυμπαράταξηςκαίτοῦΠοταμιοῦ.
ΜέδεδομένοὅτιἡὁμόδοξοςἘκκλησίατῆςΜολδαβίαςμέἀφορμήἀνάλογηνομοθετικήπρωτοβουλίατῆςΠολιτείας, προέβηεἰςτόνκατάτούςἱερούςΚανόναςκαίτόνΕὐαγγελικόνΛόγονἀναθεματισμόντῶναὐτουργῶντῆςἐγκληματικῆςαὐτῆςἀνατροπῆςτοῦθείουκαίτοῦἀνθρωπίνουδικαίου, ἵναδιασώσητόποίμνιόνΤηςἐκτῆςπνευματικῆςαὐτῆςλαίλαποςκαίτῆςἀμβλύνσεωςτῆςἠθικῆςσυνειδήσεωςτῶνἀνθρώπωνκαίτοῦφρικώδουςδιαμονικῆςἐμπνεύσεωςπανηδονισμοῦ, ταπεινῶςὑποβάλλωτήναἴτησιἵναἐντῇἔμφρονιὙμετέρᾳκρίσειἀποφασίσητετήνἔκτακτονσύγκλησιτῆςἹεραρχίαςτῆςἘκκλησίαςτῆςἙλλάδοςδιάτήνἐπίσημονκατάγνωσιτοῦἐπιχειρουμένουἀνοσιουργήματος, διάτόὁποῖοἤδηὁπνευματικόςνόμοςἤρχισενάλειτουργῆδιάτόνπρωταίτιοκ. Ὑπουργόὁὁποῖος «ἄρχεταιλαμβάνωντήνἔνδικονμισθαποδοσίαν» ΤουὅπωςἡσοβαρήκαταγγελίατοῦτέωςὁμοτέχνουτουὙπουργοῦκ. Γ. Πανούσηἀποδεικνύει.
ἘνταὐτῷταπεινῶςἀναφέρωτῇἹερᾷΣυνόδῳὅτιἐνῷδιάτοῦφυλλαδίου «Πρόςτόνλαόν» γνωστοποιήθηκαναἱἀποφάσειςτῆςΙΣΙτοῦὈκτωβρίου 2014 διάτόνπανίεροθεσμότῆςοἰκογενείαςδένἔχειεἰσέτιὑλοποιηθεῖἀπόφασητῆςΔΙΣπερίἀποδοκιμασίαςτοῦσήμερονἐπιχειρουμένουτολμήματοςἀνατροπῆςτῆςἀνθρωπίνηςὀντολογίαςκαίπαρίσταταιεὐλόγωςφρονῶἄμεσοςἀνάγκηὑλοποιήσεωςτῆςὡςεἴρηταιὙμετέραςΣεπτῆςἈποφάσεως.
Κατασπαζόμενος τάς Ὑμετέρας Σεπτάς Δεξιάς διατελῶ,
+ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ


[1] Ψήφισμα τῆς εἰρηνικῆς διαμαρτυρίας γιά τίς ἐκδηλώσεις «ὁμοφυλοφιλικῆς ὑπερηφάνειας» (Gay Pride), Θεσ/κη, προαύλιος χώρος Ι. Ν. Ἁγίου Δημητρίου, 14-6-2013, http://www.impantokratoros.gr/A20D2526.el.aspx
[2] Ματθ. 24, 37-39.
[3] Λουκ. 17, 26-29.
[4]Λουκ., 20, 34-36. Ματθ. 22, 30 : «Ἐν γὰρ τῇ ἀναστάσει οὔτε γαμοῦσι οὔτε ἐκγαμίζονται, ἀλλ᾽ ὡς ἄγγελοι Θεοῦ ἐν οὐρανῷ εἰσί».
[5] ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, «Ἡ Ἐκκλησιαστικὴ ἀντίδρασις κατὰ τῆς ὁμοφυλοφιλίας», Ὀρθόδοξος Τύπος (27-6-2014)
[6]Γεν. 6, 3.
[7]Ματθ. 25, 41.
[8] ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, ἐκδ. Β. Ρηγόπουλου, Θεσ/κη 2003, σ. 212.
[9] «Καί ἀπελεύσονται οὖτοι εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δε δίκαιοι εἰς ζωήν αἰώνιον», «ὅς δ’ἄν βλασφημήση εἰς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, οὐκ ἔχει ἄφεσιν εἰς τόν αἰῶνα, ἀλλ’ἔνοχός ἐστιν αἰωνίου κρίσεως», «οἵτινες δίκην τίσουσιν ὅλεθρον αἰώνιον ἀπό προσώπου τοῦ Κυρίου καί ἀπό τῆς δόξης τῆς ἰσχύος αὐτοῦ», «καί ὁ καπνός τοῦ βασανισμοῦ αὐτῶν εἰς αἰώνας αἰώνων ἀναβαίνει, καί οὐκ ἔχουσιν ἀνάπαυσιν ἡμέρας καί νυκτός οἱ προσκυνοῦντες τό θηρίον καί τήν εἰκόνα αὐτοῦ, καί εἴ τις λαμβάνει τό χάραγμα τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ».
[10] Α΄ Κορ. 6, 9-10.
[11] Μαρκ. 13, 35.