Διάβασα προ ολίγου μια πολύ ενδιαφέρουσα επιστολή, ενός ψυχολόγου προς τους μαθητές της Γ’ λυκείου και υποψήφιους φοιτητές.

 

Στην επιστολή του αυτή, εξηγούσε πόσο φυσιολογικό είναι το άγχος που έχουν οι μαθητές αυτή την εποχή και πως είναι αξιέπαινοι για την προσπάθειά τους και παρομοίαζε αυτήν την προετοιμασία τους με μαραθώνιο δρόμο.

Και καθώς διάβαζα και συμφωνούσα απολύτως με αυτά που έγραφε ο ψυχολόγος, πήγε ο νους μου, πού νομίζετε; Στον αγαπημένο μου υπουργό της παιδείας, τον κύριο (ξέρετε,  αυτόν τον αριστερό Κωνσταντινοπολίτη που σπούδασε στο πανεπιστήμιο του Λάνκαστερ και σε διάφορα άλλα πανεπιστήμια του εξωτερικού και είναι και μέλος του Εκτελεστικού Συμβουλίου του Κοινωφελούς Ιδρύματος Ιωάννη Σ. Λάτση…), αλλά και στους υφυπουργούς, τους γραμματείς και τους συνεργάτες του.

Και μού’ρθε έτσι μια εικόνα μπροστά μου: Η κόρη μου, μαζί με τους συμμαθητές της να τρέχει σε έναν κακοτράχαλο χωμάτινο δρόμο που λεγόταν «τρίτο πεδίο-επιστήμες υγείας», ο ήλιος να καίει γιατί είναι και μέσα Ιουνίου, εμείς οι γονείς μες στην αγωνία μας από τη μια μεριά, οι καθηγητές τους , λίγο σαν χαμένοι, από την άλλη και τα παιδιά καταϊδρωμένα, αγχωμένα, πεθαμένα από την κούραση κάπου στα τελευταία χιλιόμετρα της διαδρομής.

Και ξαφνικά, νά σου ο με κάτι παρατρεχάμενους εκεί, αρχίζει να τους πετάει κουβάδες με νερά στα μούτρα…Και λίγο μετά, να τους πετάει κουβάδες με χαλίκια στα πόδια, και πιο μετά ξαμολάει και κάτι αγριόσκυλα…Κι αγανακτισμένοι εμείς οι γονείς αρχίσαμε τις διαμαρτυρίες… «Δεν πειράζει» λέει ο υπουργός, «δεν το απαγορεύει ο νόμος, συνεχίστε» «και θα τρέξουν και ένα χιλιόμετρο επί πλέον»…Φωνές πάλι από εμάς «μα γιατί κυρ-υπουργέ τα κάνετε αυτά ;» – «Έτσι, γιατί μπορώ»…ήταν η απάντηση του υπουργού. Και τα παιδιά, συνέχισαν να τρέχουν με πιο πολύ άγχος τώρα που ήταν φορτωμένα μ’όλα αυτά τα βασανιστήρια του υπουργού.

Προσπάθησα να βρω έναν απλό τρόπο για να περιγράψω την πραγματικότητα…Γιατί αυτή είναι η πραγματικότητα. Τα παιδιά έχουν ξεκινήσει μια προσπάθεια, έναν αγώνα από την αρχή της χρονιάς και εδήλωσαν συμμετοχή σ’αυτόν τον αγώνα , γνωρίζοντας μεν τις δυσκολίες, αλλά και τους όρους, τους κανονισμούς. Τους οποίους όρους και κανόνες, ο κύριος Γαβρόγλου, αλλάζει, ξαναλλάζει, ξε-αλλάζει, απλά και μόνον γιατί μπορεί…Και αγανάκτησα ακόμα περισσότερο σήμερα το πρωί, όταν τον άκουσα να λέει σε πρωινή τηλεοπτική εκπομπή «ε, μη νομίζετε…για διακόσια άτομα μιλάμε…». Διακόσια;;; Αλήθεια;;;

Όταν θα έχει τελειώσει ο μαραθώνιος πια, κι όταν θα έχουν βγει τα αποτελέσματα, σκέφτηκε άραγε ο κύριος Γαβρόγλου, πώς θα αισθάνονται αυτά τα «καμιά διακοσαριά» παιδιά (και οι δικοί τους και οι καθηγητές τους) που θα έχουν χάσει την σχολή της προτίμησής τους, επειδή κάποιος αναίσθητος υπουργός  αποφάσισε μέσα Μαρτίου να μειώσει τον αριθμό των εισακτέων (κι αυτό είναι ένα μόνο από τα πολλά ξαφνικά που έκανε), επειδή έτσι τού’ρθε; Επειδή «μπορεί»…;;;

Αναγνώστρια