Είναι υπόθεση όλων μας …

«Περιμένω στη στάση το λεωφορείο και ο ηλικιωμένος κύριος γύρω μου αναλύει την πολιτική κατάσταση από τη δικτατορία και μετά. Αναλύει, αποδίδει ευθύνες. Είναι κάτι που συμβαίνει πολύ συχνά από τους περισσότερους Έλληνες σήμερα και προσπαθώ να σκεφτώ κάτι άλλο για να μην ακούω. Συναγερμός όμως χτύπησε στο μυαλό μου, όταν έθεσε με πάθος κατηγορούμενους στο ειδώλιο του δικαστηρίου του τους καθηγητές και λιγότερο τους δασκάλους, γιατί εμείς όπως είπε «μαζευόμαστε εύκολα, κότες με την απεργία». Οι καθηγητές αντιδρούν γιατί κινδυνεύουν τα ιδιαίτερά τους, γιατί λουφάρουν και λείπουν με ψεύτικες ιατρικές γνωματεύσεις από το σχολείο, έχουν κάνει κλίκα και ο ένας βρίσκει ιδιαίτερα μαθήματα στον άλλο. Ξεκίνησα για την επόμενη στάση με κίνδυνο να χάσω το λεωφορείο.»

«2 Σεπτεμβρίου, έναρξη για εμάς της σχολικής χρονιάς. Συναισθήματα που δεν ταιριάζουν με τη στιγμή. Αγωνία, θυμός, ανασφάλεια. Και όμως δεν τα συζητάμε. Από τις 2 του Σεπτέμβρη μέχρι τις 10 καθαρίζουμε το σχολείο μας. Γάντια, σκούπες, πανιά και κάνουμε γενική όλοι οι δάσκαλοι. Δεν έχουμε καθαρίστρια και δεν μπορούμε να περιμένουμε.»

« – Οι δάσκαλοι κάθονται τόσους μήνες και σιγά και τις ώρες που δουλεύουν και τι κάνουν.

–Βέβαια! Πηγαίνετε για μπάνιο με αυτόν τον αέρα; Όχι από όταν έκλεισαν τα σχολεία, έστειλα τα παιδιά στη μητέρα μου και έχω την ησυχία μου. Όταν πάρει άδεια ο άντρα μου τον Αύγουστο θα πάμε και εμείς.

Είναι διάλογος που άκουσα στην Τράπεζα μεταξύ δύο κυριών καθώς περίμενα τη σειρά μου. Φυσικά δεν μίλησα.»

Επειδή μας έπνιξε η οργή που δε μιλήσαμε, επειδή δεν μπορούσαμε να διανοηθούμε ότι σκέφτονται έτσι και οι γονείς των δικών μας μαθητών, επειδή η μόνη σωτηρία στον κατακλυσμό αυτό είναι να κρατηθούμε πολλοί μαζί για να μην παρασυρθούμε, ο σύλλογος διδασκόντων του σχολείου μας πραγματοποίησε μια συνάντηση «δασκάλων – γονιών» την Παρασκευή που μας πέρασε. Μιλήσαμε για όλα. Για θέματα που απασχολούν την σχολική μας μονάδα, το θέμα της καθαριότητας, της έλλειψης σχολικού τροχονόμου, των κανόνων που διέπουν τη λειτουργία της σχολικής μας μονάδας, των ελλείψεων στην υλικοτεχνική υποδομή. Αλλά και του αγώνα που δίνουμε, γιατί αγαπάμε αυτό που κάνουμε και γιατί ξέρουμε ότι κινούμαστε ανάμεσα σε παιδικές ψυχές.

Μιλήσαμε όμως και για την σημερινή πραγματικότητα στο χώρο της εκπαίδευσης. Ρωτούσαν τι σημαίνει «υπεράριθμος» και εμείς τους εξηγήσαμε όχι με τον ορισμό του λεξικού, αλλά έχοντας ως παράδειγμα τη συναδέλφισσά μας που κυκλοφορεί εδώ και μια εβδομάδα στην περιοχή μας με μια βαλίτσα (με ροδάκια) μη ξέροντας πού θα βρεθεί. Και τι σημαίνει η υπεραριθμία για τα παιδιά. Για τη διάλυση του ολοήμερου σχολείου, της ενισχυτικής διδασκαλίας, των τμημάτων ένταξης, της συγχώνευσης και κατάργησης σχολείων. Είπαμε ότι θα υπάρχουν τμήματα που θα έχουν τη μορφή του γυμνασίου. Πολλοί δάσκαλοι θα μπαινοβγαίνουν για να καλύψουν τις ώρες που «χρωστούν», γιατί δεν «πιάνεται» η ενισχυτική. Και στην αγκαλιά ποιου δασκάλου άραγε από όλους θα κλάψει και θα ζητήσει παρηγοριά και ποιος από όλους θα καθησυχάσειτον Άρη που άκουσε τους γονείς του να τσακώνονται άσχημα, την Ελένη που λερώθηκε γιατί «αδιαθέτησε», τον Κώστα που δεν μπορεί να έρθει στην εκδρομή επειδή οι γονείς του δεν έχουν χρήματα, την Μαρία που χθες έμαθε ότι απέλυσαν τον πατέρα της;

Είμαστε από τα σχολεία που δε συμμετείχαμε με ένταση σε προηγούμενες απεργίες. Που δεν αντιδράσαμε δυναμικά στις μειώσεις των μισθών μας. Όμως τώρα φτάνει. Όλα αυτά τα καινούρια έχουν αποδέκτη τα παιδιά. Και πρέπει να λογοδοτήσουμε σε αυτά.Ο κύριος υπουργός μπορεί να λέει “ας αφήσουμε έξω τα παιδιά από αυτήν την ιστορία” όμως η “ιστορία” αυτή είναι πάνω από όλα για τα παιδιά. Για να τα κοιτάμε στα μάτια….

Ενημερώσαμε λοιπόν τους γονείς ότι τη Δευτέρα κανένας δάσκαλος του σχολείου μας δε θα μπει στην τάξη του στηρίζοντας έτσι (με απόφαση του συλλόγου μας «Κ. Σωτηρίου») την απεργία των καθηγητών και διαφωνώντας με την απόφαση της ομοσπονδίας μας. Μαζί μας σε αυτό είναι και οι συνάδελφοι του 3ου Δημοτικού Σχολείου Κερατέας, οι οποίοι θα απεργήσουν όλοι τη Δευτέρα και θα συναντήσουν τους γονείς των μαθητών τους το βράδυ στη γενική συνέλευση γονέων. Μαζί μαςμάλλον θα είναι πολλοί ακόμα από άλλα σχολεία.

Το αποτέλεσμα της δικής μας συνάντησης ήταν συγκινητικό!

Οι γονείς θέλουν να μάθουν, πρέπει να τους δώσουμε το χέρι να τους τραβήξουμε κοντά μας. Θέλουν να είναικοντά μας, αρκεί να τους δείξουμε ότι τους θέλουμε, ότι τους έχουμε και μας έχουν ανάγκη, ότι κοινός μας στόχος είναι τα παιδιά μας και γι’ αυτό δεν μπορούμε και δεν πρέπει να κρύβουμε τα προβλήματα δείχνοντας μια ωραία ψεύτικη εικόνα κάτι για το οποίο μας έκρινε υπεύθυνους γονέας που πήρε το λόγο στη συνάντηση –και που έχει βέβαια απόλυτο δίκαιο.

Ας αφήσουμε και εμείς την ξύλινη γλώσσα και ας εκφράσουμε τη σκέψη και το συναίσθημά μας.Ας δείξουμε το ρόλο μας και ας σηκωθούμε όρθιοι ως Άνθρωποι και ως Δάσκαλοι.

Εκπαιδευτικοίτου 2ου Δημοτικού Σχολείου Κερατέας