Όλες αυτές τις ημέρες , διαβάζουμε παντού για τις υποχρεωτικές μετατάξεις των εκπαιδευτικών από την Β/θμια στην Α/θμια εκπαίδευση καθώς και σε διοικητικές θέσεις του υπουργείου. Σαφώς και το υποχρεωτικό αυτό μέτρο μας βρίσκει όλους αντίθετους καθώς καθιστά τους εκπαιδευτικούς ομήρους , σε εργασιακή ανασφάλεια και αβεβαιότητα για το επαγγελματικό τους μέλλον.

Μέσα σε όλα αυτά όμως μας διαφεύγει κάτι πολύ σημαντικό: πριν από τις υποχρεωτικές μετατάξεις υπήρξαν οι υποχρεωτικές διαθεσιμότητες – απολύσεις , καθώς μια κατηγορία εκπαιδευτικών μέσα σε μια νύχτα απομακρύνθηκαν βίαια και αναίτια από τις θέσεις τους χωρίς να τους δοθεί καμία δυνατότητα επιλογών, χωρίς να τους αναγνωρισθεί ούτε καν το δικαίωμα να παραμείνουν στην εκπαίδευση . Ήταν για αυτούς οι «λεπροί» της εκπαίδευσης που θα έπρεπε να απομακρυνθούν από το «υγειές» κομμάτι της εκπαίδευσης. Καθηγητές με δεύτερα πτυχία με γνώσεις και αναγνωρισμένες σπουδές , με προσφορά στο χώρο των σχολείων τους και όχι μόνο. Πολλοί με πτυχία της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης που θα μπορούσαν να μεταταχθούν και να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους από άλλο μετερίζι. Αντί αυτού «επιλέχθηκε» από το υπουργείο η «λύση» της διαθεσιμότητας-απόλυσής τους και στην «καλύτερη» περίπτωση η τοποθέτησή τους σε θέσεις του υπουργείου υγείας ή και αλλού. Η επιλογή της εκπαίδευσης ήταν για αυτούς τους καθηγητές συνειδητή και αποτέλεσμα πολλής προσπάθειας και προσωπικού αγώνα . Πόσο δίκαια και αξιοκρατική ήταν η μεταχείρισή τους από το υπουργείο παιδείας; Πόσο αντικειμενικά αξιολογήθηκαν αυτοί οι εκπαιδευτικοί και με ποια κριτήρια; Γιατί δεν τους δόθηκε η δυνατότητα να συνεχίσουν να υπηρετούν αυτό που αγάπησαν και συνειδητά υπηρετούσαν; Ποιος τους είπε ότι επιθυμούν να τοποθετηθούν σε άλλο υπουργείο χωρίς μάλιστα να περισσεύουν από το υπουργείο παιδείας; Πόσο αξιοκρατικό είναι να δίνεται σε όλους τους άλλους δικαίωμα μετάταξης σε άλλη βαθμίδα εκπαίδευσης και όχι σε αυτούς; Ισχύουν λοιπόν δύο μέτρα και δύο σταθμά για τους εκπαιδευτικούς αυτού του κράτους; Κάποιοι προφανώς θεωρούνται από το υπουργείο παιδείας πιο ίσοι από τους άλλους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι συνάδερφοι εκπαιδευτικοί των άλλων ειδικοτήτων φέρουν καμιά ευθύνη γι’ αυτό.

Η αδικία λοιπόν που συντελέσθηκε και συντελείται για τους εκπαιδευτικούς των κατηργημένων ειδικοτήτων και ιδιαίτερα για αυτούς με πτυχία της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης (περίπου 75 δασκάλους , νηπιαγωγούς ) πρέπει άμεσα να αποκατασταθεί. Άμεσα πρέπει να τους δοθεί το δικαίωμα της μετάταξης σε δημοτικά-νηπιαγωγεία, καθώς όπως το ίδιο του υπουργείο επιβεβαιώνει υπάρχουν κενά και ανάγκες. Επιτέλους η δικαιοσύνη να επικρατήσει για όλους, αν πράγματι θέλουμε να έχουμε κράτος δικαίου που θα σέβεται τους λειτουργούς της εκπαίδευσης και θα τους δίνει ίσα δικαιώματα επιλογών.

Ο αγώνας των εκπαιδευτικών κατηργημένων ειδικοτήτων είναι κοινός . Κανένας δεν περισσεύει από την εκπαίδευση.

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΤΩΡΑ ΑΥΡΙΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ

Γιάννης Πασχαλίδης ΠΕ18.10