Σταθμοί στο ταξίδι του βιβλίου (β΄ μέρος)

Του Νίκου Τσούλια

[Συνεχίζουμε με το δεύτερο μέρος του αφιερώματος] το πρώτο μέρος

Το 1534 ο τυπογράφος Antoine Augereau, με εντολή του Βασιλικού Δικαστηρίου, συνελήφθη και φυλακίσθηκε και το Βασιλικό Δικαστήριο αποφάνθηκε πως ο κατηγορούμενος συνδεδεμένος με τους αφισοκολλητές και εκδότης λαθεμένων βιβλίων, ήταν ένοχος για παραβίαση των απαγορεύσεων του Δικαστηρίου και τελικά απαγχονίστηκε, το δε σώμα του κάηκε.

Το Βασιλικό Διάταγμα του 1551 απαγόρευσε πλήρως την εισαγωγή βιβλίων από τη Γενεύη και διέταξε την παράδοση όλων των ‘αχαρτογράφητων’ βιβλίων μέσα σε ένα μήνα, διαιώνισε την απαγόρευση της έκδοσης βιβλίων θρησκευτικού περιεχομένου, ενώ απαγόρευσε την επανέκδοση τίτλων στα λατινικά, εβραϊκά, ελληνικά και γαλλικά των προηγούμενων σαράντα χρόνων και ως αποτέλεσμα υπήρξε η μαζική μετανάστευση γάλλων βιβλιοπωλών και τυπογράφων στην πόλη της Γενεύης. Μάλιστα η στρατιωτική αντιπαράθεση του 1577 συνοδεύτηκε από έναν καταιγισμό εντύπων. « Όπως ο εχθρός σαγήνευσε με βιβλία τον παραπλανημένο λαό που λαθεμένα τον ακολουθεί, πρέπει να τον αντιμετωπίσουμε μέσα από βιβλία, με βιβλία να του επιτεθούμε, με βιβλία να του απαντήσουμε », θα δηλώσει ο Pierre de Rosand και μπορούμε να ισχυριστούμε πως ο γαλλικός ‘πόλεμος των λέξεων’ της περιόδου 1540-1590 υπήρξε απόπειρα ολικής προπαγάνδας.

Το 1543 ο Κοπέρνικος, θεμελιωτής της σύγχρονης αστρονομίας, γράφει το βιβλίο «Περί των περιστροφικών κινήσεων των ουρανίων σωμάτων », το οποίο θα αλλάξει όχι μόνο τη ροή της επιστήμης αλλά και τον τρόπο σκέψης του ανθρώπου και θα βγάλει τη Γη από το κέντρο του Σύμπαντος και θα την τοποθετήσει σε μια συνηθισμένη γωνιά του, την πραγματική γωνιά. Αυτή θα είναι η πρώτη ‘ύβρις’ έναντι της θρησκευτικής δοξασίας και προκατάληψης, η δεύτερη θα έλθει πολύ αργότερα με την ‘Καταγωγή του ανθρώπου’ του Δαρβίνου. Το βιβλίο του Κοπέρνικου θα παραμείνει στον Index (κατάλογος απαγορευμένων βιβλίων για τους πιστούς ) της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας για περίπου 300 χρόνια, μέχρι το 1835! Ο δε Ίντεξ συνολικά θα λάβει τέλος μόλις το 1966, με πρωτοβουλία του πάπα Παύλου ΣΤ΄, αφού ίσχυσε από το 1542, όταν ο πάπας Παύλος ο Γ΄ θέσπισε το Άγιο Δικαστήριο.

Ο Gulio Cesare Vanini (1585 – 1619), Ιταλός φιλόσοφος και ιατρός, συγγραφέας του ‘Αμφιθεάτρου της Θείας Πρόνοιας και του Λόγου περί των μυστικών της φύσης’, δίδασκε μια φυσιοκρατική φιλοσοφία και τελικά κάηκε ζωντανός στην Τουλούζη το 1619, επειδή μίλησε κατά της χριστιανικής θρησκείας. Βέβαια κάθε βιβλίο δεν είναι εξ ορισμού αγαθό, μπορεί να είναι σκοταδιστικό ή να σκορπάει το μίσος μεταξύ των ανθρώπων ή και να προσβάλλει την ανθρώπινη ιδιότητά μας. Το ‘Malleus Maleficarum’ (Σφύρα των Μαγισσών), για παράδειγμα, δίδασκε τον κόσμο ποιοι ήταν ‘οι κίνδυνοι από τις ελεύθερα σκεπτόμενες γυναίκες’ και έδινε οδηγίες στο ιερατείο για το πώς να τις εντοπίζει, να τις βασανίζει και τελικά να τις εξοντώνει. Ήταν βιβλίο της Ιεράς Εξέτασης και ίσως η πιο αιματοβαμμένη έκδοση στην ιστορία της ανθρώπινης ιστορίας.

Ο Αβερρόης, μελετητής του Αριστοτέλη, καταδικάστηκε από το πανεπιστήμιο της Γαλλίας και την Άγια Έδρα. Το 1587 ο Τζιορντάνο Μπρούνο γράφει το βιβλίο ‘De rerum principils et elementis et causis’ και καίγεται και αυτός ζωντανός από την Ιερά Εξέταση. Πολλοί στις αρχές του 18ου αιώνα θα καταφύγουν στην Ολλανδία ως πολιτικοί πρόσφυγες, όπου κυριαρχούν οι δημοκρατικές ιδέες, η προτεσταντική πίστη, η άνθιση της πνευματικής ζωής και εκεί τυπώνονται τα προοδευτικά βιβλία. Η τυπογραφία, ωστόσο, έχει απελευθερώσει ορμητικές, δημιουργικές κοινωνικές δυνάμεις και τίποτα δε θα αλλάξει στη δυναμική ανάπτυξη της μάθησης και της φιλαναγνωσίας.

Το 1717, δύο σατιρικά ποιήματα του Βολταίρου το ‘J’ ai vu’ και το ‘Puro regnante’ προκαλούν την οργή του αντιβασιλέα του Φιλίππου της Ορλεάνης, εκδίδεται ένταλμα εναντίον του Βολταίρου και φυλακίζεται στη Βαστίλλη για έντεκα μήνες. Εκεί γράφει και μια ωδή από τις ‘Ερρικιάδες’. Το 1791, στην τεφροδόχο του χαράσσεται η φράση «εδώ βρίσκεται η καρδιά μου, το πνεύμα μου όμως βρίσκεται παντού», στο πνεύμα των βιβλίων του που συνεργεί στη γέννηση μιας νέας περιόδου.

Ο Ντ’ Αλαμπέρ διακηρύσσει πως η γνώση προέρχεται από τις αισθήσεις και όχι από τη Βίβλο ή από τη Ρώμη. Δημιουργείται ρήγμα στη χειραγώγηση του ανθρώπου. Μια νέα εποχή ανατέλλει και σύμβολό της είναι το βιβλίο. Η λογική από κοινού με τη μνήμη και τη φαντασία ξανασυναντούν τον ελληνικό στοχασμό και γονιμοποιούν όλους τους αιώνες που θα ακολουθήσουν.

Η αληθινή ιστορία δε θα γραφτεί κυρίως από τους πολέμους αλλά από αυτά τα γεγονότα, από γεγονότα που αλλάζουν τον τρόπο σκέψης του ανθρώπου. Αυτή η απεικόνιση θα εκφραστεί αργότερα με ανάγλυφο τρόπο στους ‘Αθλίους’, όπου η ήττα του Βατερλό παρουσιάζεται ως έκφραση του περάσματος από το σπαθί στην πένα, από τον πολεμιστή στο στοχαστή. ‘Το μελανοδοχείο ενάντια στο κανόνι’, θα αναφέρει ο Ουγκώ στη γυναίκα του και θα γράψει τα βιβλία για να υπερασπισθεί τους καταπιεσμένους.

Νωρίτερα το 1751 κάνει την εμφάνισή του ο πρώτος τόμος της ‘Εγκυκλοπαίδειας’ (L’ ENCYCLOPEDIE) του Ντιντερό (η έκδοση της οποίας θα διακοπεί το 1757 ), το βιβλίο – σύμβολο του Διαφωτισμού και επιδιώκει να γίνει ένα «Dictionnaire raisonne, des sciences, des arts et des métiers», να ‘καταμετρήσει όλη την ανθρώπινη δραστηριότητα με ορθολογικούς κανόνες και να δημιουργήσει έτσι τις βάσεις για την αναθεώρηση του κόσμου’, σύμφωνα με τον Ρομπέρτ Νταρντόν. Εδώ στους 28 τόμους με τα 71.818 άρθρα και τις 2.885 χαλκογραφίες, που είναι στην ουσία μια ολόκληρη βιβλιοθήκη, διαμορφώνονται οι ρίζες της σύγχρονης επιστημολογίας, φυτρώνουν οι βλαστοί του ορθού λόγου, βιάζεται να ανθοφορήσει η κουλτούρα της αμφισβήτησης, της ανθρωπιστικής δημιουργίας και της κριτικής σκέψης. Όπως ήταν φυσικό συγκέντρωσε τα ομαδικά πυρά σύμπασας της καθεστηκυίας τάξης. Καταδικάστηκε από τον πάπα, από το Βασιλικό Συμβούλιο, από το Κοινοβούλιο του Παρισιού, από τη Γενική Σύνοδο του Κλήρου, από τους Ιησουίτες, από τους Γιανσενίτες.

Το 1759 το Κοινοβούλιο του Παρισιού απαγορεύει την κυκλοφορία του βιβλίου, ενώ ο πάπας Κλήμης ΙΒ΄ διαλαλεί, ότι όποιος καθολικός έχει το βιβλίο πρέπει να το παραδίδει στον ιερέα για να το κάψει, αλλιώς θα αφοριζόταν. Οι μεγάλες μορφές των γραμμάτων (Βολταίρος, Ρουσώ, Γκριμ, Τουσέν) όμως είναι μαχητικοί και πυκνώνουν τις σελίδες και τις ‘γραμμές’ της Εγκυκλοπαίδειας. Η ζήτηση και η παραγωγή ανταγωνίζονται με παραληρηματική διάθεση. Οι σελίδες της και το πνεύμα της καλύπτουν την Ευρώπη, γιατί ‘αντιπροσώπευε το σώμα και το πνεύμα του Διαφωτισμού’, το νέο σύμπαν. Ένα βιβλίο, μια εποχή, ένας καινούργιος κόσμος. Πριν γίνουν οι συγκρούσεις στους δρόμους θα γίνουν πρώτα στις ιδέες, γύρω από το χαρακτήρα της γνώσης με επίκεντρο το βιβλίο.

Το 1746, έχουμε παράνομη κυκλοφορία του πρώτου βιβλίου του Ντιντερό, του ‘Pensees Philosophiques’ και το Ανώτερο Δικαστήριο του Παρισιού καταδικάζει το βιβλίο « να καεί στην πυρά ως σκανδαλώδες, αντίθετο με τη θρησκεία και τα χρηστά ήθη». Τον 17ο και 18ο αιώνα πολλά χειρόγραφα των ελευθερόφρονων του Διαφωτισμού, ανάμεσά τους και του Σπινόζα, θα κυκλοφορήσουν ανυπόγραφα (ανώνυμη φιλοσοφία) για να αποφύγει ο συγγραφέας τη λογοκρισία ή ακόμα και τη φυλάκιση. Τον επόμενο αιώνα όμως τα πράγματα θα αλλάξουν και σε κάθε χωριό της Γαλλίας θα υπάρχει και κάποιος υπέρμαχος της φιλοσοφίας του Διαφωτισμού και ο άνεμος της ελευθερίας του Λόγου και του βιβλίου θα γίνεται όλο και πιο δυνατός.

Η μορφή του βιβλίου, η πνοή της μόρφωσης, η μάχη του ανθρώπου κατά της προκατάληψης εμπνέουν και συνεπαίρνουν όλο και περισσότερους πολίτες. Άλλωστε, σύμφωνα με το λατινικό ρητό από το έργο του Τερεντιανού Μάουρου, De litteris, syllabis et metris, ανάλογα με το πώς τα υποδέχεται ο αναγνώστης διαμορφώνεται η μοίρα των βιβλίων (pro captu lectoris habent sua fata libelli). Το 1764 εκδίδεται το ‘Φιλοσοφικό Λεξικό’, ανώνυμα, με τόπο έκδοσης το Λονδίνο, ενώ έχει εκδοθεί παράνομα στη Γενεύη. Για περίπου έναν χρόνο ο Βολταίρος επιδίδεται σ’ ένα εκπληκτικό παιχνίδι αρνούμενος την πατρότητα του βιβλίου, το οποίο κυκλοφορεί σε ελάχιστα αντίτυπα, το βιβλίο καίγεται στην πυρά στο Παρίσι, στη Γενεύη και στην Ολλανδία. Ακόμα και η τέχνη θα εκφράσει ποικιλότροπα αυτή την ορμή του βιβλίου και το θέμα και η πόζα, ένας άνδρας ή μια γυναίκα να διαβάζουν ένα βιβλίο ανοικτό πάνω σ’ ένα τραπέζι, εμφανίζονται συχνά εκείνη την εποχή, όπως στον πίνακα του Σαρντέν, ‘Φιλόσοφος αναγιγνώσκων’ (1734).

Το 1704 έχουμε την έκδοση του Λεξικού Trevoux των Ιησουιτών, που αντιπαρατίθεται στους φιλοσόφους, ενώ το ‘Χρυσό Συναξάρι’ ( Legende doree – legende Aurea) με βίους αγίων, που έγραψε ο Lacopo de Verarre, αποτέλεσε την πιο διάσημη αγιογραφική συλλογή του Μεσαίωνα. Αξίζει να αναφερθεί ο Μελάχθων Φίλιππος, Γερμανός ελληνιστής (1497 – 1560), από τους σημαντικότερους ουμανιστές του 16ου αιώνα, που εξέδωσε το ‘Περί Γραμματικής της Αρχαίας Ελληνικής γλώσσας’ και συνέβαλε στη μεταρρύθμιση του γερμανικού εκπαιδευτικού συστήματος. Πολύ αργότερα θα βρεθεί στο στόχαστρο ο Λ. Τολστόι για τις θέσεις του για τη θρησκεία, το 1885 απαγορεύεται η κυκλοφορίας των ‘Απάντων’ του και αργότερα αφορίζεται. Ίδια αντιμετώπιση θα έχει και ο Φ. Ντοστογιέφσκι για τα βιβλία του, συλλαμβάνεται ως ύποπτος για ανατροπή του καθεστώτος και δικάζεται σε τέσσερα χρόνια καταναγκαστικά έργα στο Ομσκ της Σιβηρίας.

Ωστόσο η πνοή της Γαλλικής επανάστασης του 1789 έχει δώσει την κοινωνική και πνευματική ώθηση για τη γέννηση των σύγχρονων μαζικών εκπαιδευτικών συστημάτων. Η γενικότερη κουλτούρα, ως απόρροια της εξάπλωσης του βιβλίου και της μαζικοποίησης της μόρφωσης, μετασχηματίζεται και σταδιακά η θεσμική παιδεία θα περάσει από τα χέρια της εκκλησίας στο κράτος, θα εκδημοκρατιστεί η εκπαίδευση, ενώ παράλληλα εκριζώνεται ο αναλφαβητισμός και νέα κοινωνικά στρώματα εμφανίζονται στο προσκήνιο.

3. Νεώτερη περίοδος και νέες εντάσεις

Στη χώρα μας, οι πολιτικές εξελίξεις και εντάσεις αφορούν και τη γλώσσα, την εκπαίδευση και το ίδιο το βιβλίο. Το 1910 ιδρύεται ο ‘Εκπαιδευτικός Όμιλος’- με πρωτεργάτες το Δελμούζο, το Γληνό, τον Τριανταφυλλίδη -, ο οποίος θα συνδεθεί με τα γενικότερα εκπαιδευτικά και κοινωνικά προοδευτικά ρεύματα, θα πρωτοστατήσει στην καθιέρωση της δημοτικής γλώσσας και παράλληλα θα δώσει νέα δυναμική στον κόσμο του βιβλίου. Οι βιβλιοθήκες έχουν αρχίσει να φυτρώνουν σα μανιτάρια και παράλληλα ιδρύονται Σύλλογοι για την καλλιέργεια της φιλαναγνωσίας.

Το 1888 ο Ι. Ψυχάρης εκδίδει ‘Το ταξίδι μου’, το οποίο γίνεται σύμβολο πίστης δια τους δημοτικιστές. Η έκδοση των Ευαγγελίων στη δημοτική γλώσσα από τον Αλέξανδρο Πάλλη το Νοέμβριο του 1901 οδηγεί σε ταραχές και επεισόδια. Το 1901, η εφημερίδα ‘Ακρόπολις’ δημοσιεύει σε συνέχεια μετάφραση της Καινής Διαθήκης του Α. Πάλλη, αντιδρούν οι φοιτητές με συλλαλητήρια, και φονεύονται οκτώ, ενώ οδηγός των αντιδράσεων ο ήταν Μιστριώτης.

Η μεταφρασμένη στη δημοτική έκδοση και στη συνέχεια η παράσταση της ‘Ορέστειας’, προκαλεί εκτεταμένα επεισόδια το Νοέμβριο του 1903, όπου σκοτώνονται δύο άνθρωποι! Είναι τα περίφημα ‘Ορεστειακά’.Την ιστορικότητα των πρωτόγονων παθών και της βαρβαρότητας θα την αποδώσει με χαρακτηριστικό τρόπο οΓ. Θεοτοκάς τονίζοντας ότι « η Ελλάδα κατά τα φαινόμενα, θα είναι η μόνη χώρα του κόσμου όπου σκοτώθηκαν άνθρωποι στους δρόμους στον 20ο αιώνα για λογοτεχνικά ζητήματα». Η δεκαετία 1910-20 χαρακτηρίζεται από την κινητικότητα των αριστερών και κοινωνικών βιβλίων, αποτέλεσμα των διεθνών επαναστατικών εξελίξεων και κυρίως των αλλαγών στην πολιτική σκηνή της χώρας. Εκδίδεται το ‘Κοινωνιστικό Μανιφέστο’ των Μαρξ και Ενγκελς το 1913. Το 1924 κάνει την εμφάνισή του το βιβλίο του Γιάννη Κορδάτου ‘Η κοινωνική σημασία της Ελληνικής Επανάστασης’ και ταράζει βίαια τα ήδη ταραγμένα νερά των πολιτικο-ιδεολογικών αντιπαραθέσεων. Πολλές φορές δε, θα διωχθούν οι αναγνώστες αυτού του βιβλίου, ενώ παύονται εκπαιδευτικοί που έκαναν ακόμα και κάποια αναφορά σε αυτό!

Ταυτόχρονα θα υπάρξουν βιβλία – σταθμοί που θα συνδεθούν με ιστορικά γεγονότα και θα σημαδέψουν ιδέες γύρω από την πολιτιστική πρόοδο και το σκοταδισμό. Το ‘Ελεύθερο πνεύμα’ του Γ. Θεοτοκά θα θεωρηθεί μανιφέστο της περίφημης γενιάς του ’30. Είναι μια εύθραυστη ιστορική περίοδος, όπου η έκδοση ακόμα και ενός βιβλίου προκαλούσε ζυμώσεις και έντονες διαφωνίες. Το βιβλίο είναι, ειδικά αυτή την εποχή, βασικός φορέας των ιδεολογικών απόψεων. Αργότερα η δικτατορία της 4ης Αυγούστου θα κυνηγήσει τον κόσμο του βιβλίο στα πλαίσια των πολιτικών διώξεων κάθε προοδευτικής φωνής. Η Ε.Ο.Ν. εισβάλλει σε όποιον εκδοτικό οίκο κρίνει και μαζεύει τα βιβλία που θεωρεί ως ‘ανατρεπτικού περιεχομένου’ και τα καίει στήνοντας τελετές και πανηγύρια… Σε μια τέτοια βάρβαρη τελετή θα κάψουν και τον ‘Επιτάφιο’ του Περικλή, στους ‘στύλους’ του Ολυμπίου Διός μάλιστα ( άραγε για να στείλουν τη φωτιά της γνώσης του Προμηθέα πάλι πίσω στους θεούς; ), για να μη διδάσκεται στα σχολεία! Το βιβλίο αυτό βέβαια θα παραμείνει ένα αιώνιο σύμβολο της δημοκρατίας σε όλη την ανθρωπότητα και θα εκδικείται το σκοταδισμό και τη μισαλλοδοξία εσαεί.

Μνημείο σκοταδισμού είναι και η γνωστή έκθεση της ‘Επιτροπείας’: «Να εκβληθώσιν πάραυτα εκ των σχολείων και να καώσι τα συμφώνως προς τους νόμους εκείνους συνταχθέντα και σήμερον εν χρήσει υπάρχοντα αναγνωστικά βιβλία ως έργα ψεύδους και κακοβούλου προθέσεως…». Πρόκειται για τα βιβλία- φάρους στην ιστορία της εκπαίδευσης, ‘Ψηλά βουνά’, ‘Το Αλφαβητάρι με τον ήλιο’ κλπ, που άνοιξαν δρόμους στη μόρφωση των μαθητών σε χαλεπούς καιρούς και οι συγγραφείς που διώκονται είναι ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου, ο Παύλος Νιρβάνας, ο Μανόλης Τριανταφυλλίδης, ο Αλέξανδρος Δελμούζος και ο Δημοσθένης Ανδρεάδης, όλοι μεγάλες μορφές στον αγώνα της μόρφωσης του λαού μας.

Το Μάιο του 1937 η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας καταδικάζει σε τεύχος της Φωνής της Εκκλησίας τον Ιωάννη Συκουτρή για το σχολιασμό που έκανε σε μια κορυφαία για τα ελληνικά γράμματα έκδοση του ‘Συμποσίου’ του Πλάτωνα. Ο μεγαλύτερος Έλληνας φιλόλογος όλων των εποχών μετά τον Αδαμάντιο Κοραή, σύμφωνα με τους Γερμανικούς λογοτεχνικούς κύκλους της εποχής, θα συγκεντρώσει ακόμα τα πυρά για ‘ανηθικότητα’ και για ‘διαφθορά’ (!) από τους οργανωμένους εκφραστές του σκοταδισμού αλλά και από εντεταλμένους …αρμόδιους φορείς, τους σταφιδέμπορους του Βόλου, τους αχθοφόρους Λουτρών Αιδηψού, τους κρεοπώλες Αιγίου, το γεωργικό συνεταιρισμό Δουνέικων Ηλείας. Και τελικά όλη αυτή η μεσαιωνική σκιά θα οδηγήσει σε αυτοκτονία, ένα κόσμημα της ελληνικής και ευρωπαϊκής διανόησης, το Σεπτέμβριο του 1937.

Λίγο αργότερα, το 1944 θα ακολουθήσουν και τα ‘Δεκεμβριανά’, όπου έχουμε το κάψιμο του αρχείου της ‘Διάπλασης των Παίδων’ και την καταστροφή του σπιτιού του Γρηγόρη Ξενόπουλου. Ο Ε. Ροϊδης θα συγκεντρώσει τα πυρά της εκκλησίας με την ‘Πάπισσα Ιωάννα’ και το ίδιο θα συμβεί με το Ν. Καζαντζάκη.

Ο Paul Valery σε ομιλία του στο Σορβόνη στις 10-12-1944, για τα 250 χρόνια του Βολταίρου και ενώ ο πόλεμος συνεχιζόταν, θα αναφερθεί στο πάθος του Βολταίρου για την πνευματική ελευθερία, που τόσο πολύ την εξέφρασε ο κόσμος του βιβλίου. Οι διώξεις κατά των βιβλίων, κατά της ελεύθερης έκφρασης του ανθρώπου και κατά της δημοκρατίας, είναι πολιτικές στοχεύσεις αντιδραστικών ιδεολογιών και σκοταδιστικών αντιλήψεων. Και γι’ αυτό, το βιβλίο θα παραμένει ένα ζωντανό σύμβολο των ανθρώπινων δικαιωμάτων και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Ο Γερμανός ποιητής Χάινριχ Χάινε θα συμπυκνώσει τον εφιάλτη δίωξης των βιβλίων σε μια χαρακτηριστική φράση: «όπου καίνε βιβλία, στο τέλος θα κάψουν και ανθρώπους». Ο δε μεγάλος παιδαγωγός της αρχαιότητας, ο Πλούταρχος, θα δώσει τη δική του εικόνα για την αξία των βιβλίων: «Είναι αναγκαίο να δείξουμε μεγάλο ενδιαφέρον για τη διάσωση των αρχαίων βιβλίων και να κάνουμε συλλογή τους, όπως οι γεωργοί. Γιατί, εντελώς παρόμοια, όργανο της παιδείας είναι η χρήση των βιβλίων και συντελούν να αρδεύεται η επιστήμη από πηγές».

Αλλά τα βιβλία γεννιούνται, ζουν και μένουν αιώνια για να διαβαστούν, για να γονιμοποιήσουν τη σκέψη και τις αναζητήσεις του ανθρώπου, αλλιώς είναι σαν να μην υπάρχουν, γιατί « για ποιο όφελος λοιπόν τα αγοράζεις αυτά, αν δεν νομίζεις ότι κι αυτές ακόμα οι αποθήκες των βιβλίων έχουν μορφωθεί αφού περιέχουν τόσα πολλά έργα των παλαιών;» θα αναρωτηθεί ο Λουκιανός. Μπορούμε να αναρωτηθούμε πόσο γοητευτική κάνει την περιπέτεια του ανθρώπου το βιβλίο.

Να θυμηθούμε ότι τα Ομηρικά έπη υπήρξαν για αιώνες αναγνωστικά των Ελλήνων διαμορφώνοντας τα πολιτιστικά γονίδιά μας και ότι το πιο πολυδιαβασμένο βιβλίο, η πιο ‘παγκοσμιοποιημένη’ περιοχή γνώσης, στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν είναι η Βίβλος, όπως πολλοί πιστεύουν, αλλά τα «Στοιχεία» του Ευκλείδη που υπάρχουν στα εκπαιδευτικά συστήματα σχεδόν όλων των χωρών. Αν το αρχαίο πνεύμα των Ελλήνων έγινε ο παιδαγωγός της δυτικoύ κόσμου, οφείλεται σε αυτό το πολυκύμαντο ταξίδι του βιβλίου, που υπήρξε και θα παραμείνει ο κορυφαίος εκφραστής του πνεύματος.

Γιατί το βιβλίο θα καταστεί ο προνομιακός τόπος που θα καλλιεργηθεί η ελευθερία της σκέψης και η χειραφέτηση του ανθρώπου σε αντίθεση με τη δογματική πίστη και με τις προκαταλήψεις. Πολλά λέγονται και γράφονται για το πώς μπορούμε να ανοίγουμε διαρκώς νέα παράθυρα στην πρόοδο και θεωρώ πως μυστικό δεν υπάρχει, γιατί είναι γνωστό τοις πάσι: η πνευματική καλλιέργεια των ανθρώπων μαζί με τους κοινωνικούς αγώνες ενάντια στις ανισότητες και στις ισχυρές και εν πολλοίς αδιόρατες πηγές χειραγώγησης των πολιτών από τις δομές της εξουσίας, μπορεί να οδηγεί την ιστορία σε όλο και πιο νέα ξέφωτα. Ο Β. Ουγκώ θα το διακηρύξει με απλό τρόπο σε ένα διεθνές λογοτεχνικό συνέδριο: «Η ανάγκη παντός είναι το φως. Το φως είναι μέσα στο βιβλίο. Αφήστε το να ακτινοβολήσει… Αν θέλετε θαλπωρή, βάλτε παντού βιβλία».