Του Ζαχαρία Καψαλάκη

Δεν ξέρω αν έχει ζήσει άλλη γενιά νέων εκπαιδευτικών αυτό το δράμα που ζει η σημερινή γενιά…

Πολλών ειδών τα προβλήματα, τα ερωτήματα, οι αγωνίες…

Πιστώσεις, προσλήψεις, παράλληλη, ΖΕΠ, δ΄ φάση, ΑΣΕΠ, βελτίωση θέσης, πότε θα πληρωθούμε, τελειώνει το ταμείο ανεργίας, δεν μπορώ άλλο θέλω να παραιτηθώ …

Καθημερινές κραυγές…

Ένας τεράστιος όγκος προβλημάτων, φόβων, αγωνιών!

Τι να πρωτοπείς και τι να πρωτοαπαντήσεις.

Μια νέα γενιά ανθρώπων, μια νέα γενιά εκπαιδευτικών περνά τις Συμπληγάδες…

Και ο υπουργός, τουρίστας πλέον της εκπαίδευσης, γυρνά από «χωρίον εις χωρίον», φωτογραφίζεται με μαθητές και εκπαιδευτικούς για το φυλλάδιό του, ενόψει των εκλογών…

Στενοχωριέμαι και με τους σχολικούς μας συμβούλους. Αντί να μαζέψουν τους νέους συναδέλφους, να τους ακούσουν και να τους ενημερώσουν σε θέματά που τους απασχολούν, σπαταλούν τις ώρες τους σε βαρύγδουπα σεμινάρια, ανούσια αρκετές φορές, γιατί έτσι το θέλει η εποχή!

Γιατί το γράφω αυτό; Γιατί πήρα προχθές ένα μήνυμα που έλεγε: «Υπηρετώ σε 2/θέσιο. Πώς χωρίζονται οι τάξεις; Εμείς τις κάναμε κλήρωση…» Όταν εξήγησα στη συνάδελφο ότι έχουμε Α, Γ-Δ και Β, Ε-ΣΤ και συνδιδασκαλίες, κύκλους μαθημάτων, απόρησε… Σα να μιλούσα κινέζικα…

Ζήτησα τηλέφωνο και μιλήσαμε και της εξήγησα τι να κάνει. Της είπα να ενημερώσει το σχολικό της σύμβουλο, αλλά δεν τολμά… Βλέπεται η αξιολόγηση μας χώρισε στα δυο…

Και αυτές οι μικρές, αλλά σημαντικές λεπτομέρειες της εκπαίδευσης, δε διδάσκονται στα Πανεπιστήμια…

Οι νέοι συνάδελφοι ζουν καθημερινά το μαρτύριο της σταγόνας…

Που δεν είναι άλλο από σταγόνες προβλημάτων.

Που συσσωρεύονται και γεμίζουν το ποτήρι…

Και το ποτήρι ξεχειλίζει…

Και ξεχειλίζει από προβλήματα…

Πολλά προβλήματα…

Είναι φορές που δεν ξέρω τι να απαντήσω!

Σηκώνω τα χέρια…

Για ένα ακόμα πολύ σοβαρό λόγο.

Αυτή η γενιά διδάσκει.

Εύχομαι αυτό να το καταλάβει κάποτε, κάποια πολιτική ηγεσία του υπουργείου παιδείας..

Εύχομαι, προσεύχομαι και ελπίζω…

Γιατί χωρίς εκπαιδευτικούς δεν μπορεί να υπάρξει εκπαίδευση…

Και γιατί χωρίς εκπαίδευση δεν μπορεί να υπάρξει Ελλάδα…

Ελλάδα όμως μπορεί να υπάρξει χωρίς Λοβέρδο, Κουκοδήμο, Αρβανιτόπουλο, Διαμαντοπούλου, Χριστοφιλοπούλου και τόσους άλλους…

Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουν, τόσο καλύτερα για όλους μας…

Για να μπορούμε να βλέπουμε το ποτήρι πάντα μισογεμάτο και όχι μισοάδειο…

e-mesara.gr