«ρθόδοξος Τύπος» πό τοτους 2001 χει πισημάνει τήν ντικανονικότητα τοκκλησιαστικο καθεσττος τν «Νέων Χωρν» καί τόν ξ ατς μέγιστον κκλησιαστικόν καί θνικόν κίνδυνον
Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΤΟΣ ΕΤΟΛΜΗΣΕ ΝΑ ΖΗΤΗΣΗ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΙΝ ΤΑΣ «ΝΕΑΣ ΧΩΡΑΣ»!
Μετά τούς δημοσιογραφικούς λιθοβολισμούς τν δικαιώνεται γών το «ρθοδόξου Τύπου».
Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως πόσων θνν εναι Πρτος;
Μακαριώτατος ρχιεπίσκοπος θηνν & Πάσης λλάδος σιωπ μέ διάκρισιν καί ποιμαντικήν σύνεσιν, δέν μιλε, δέν ποκαλύπτει τά συμβάντα.
Το Πρωτοπρεσβυτέρου π. Βασιλείου Ε. Βολουδάκη
Ἐγκυρότατες πληροφορίες πού περιῆλθαν εἰς γνῶσιν μου
ἀπό κορυφαίους παράγοντες τῆς Πατρίδος μας ἀποκαλύπτουν ὅτιΠαναγιώτατος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαος προέβη εις πρωτοφαν, ποτρόπαιον, ντιεκκλησιαστική και ντεθνική ενέργεια.Ἐκορύφωσε τίς ἐπιδιώξεις του διά ἐπικυριαρχίαν του ἐπί τῶν «Νέων Χωρῶν» (κακῶς, βεβαίως, ἀποκαλουμένων τοιουτοτρόπως, ἐφ’ ὅσον πρόκειται περί τῶν Μητροπόλεων τῆς ἑνιαίας Πατρίδος μας, τῆς Ἠπείρου καί τῆς Βορείου Ἑλλάδος),ζητντας πό τήν Κυβέρνηση τήν πανυπαγωγή τν «Νέων Χωρν» ες τήν κκλησιαστική δικαιοδοσία το Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως!
Ἡ ἐγκυροτάτη καί ἐξακριβωμένη αὐτή πληροφορία ἑρμηνεύει καί τήν πρό τῆς συγκλήσεως τῆς προσφάτου Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος δημοσιευθεῖσα εἴδηση ὅτι ὁ Μακ. Ἀρχιεπίσκοπος κ. Ἱερώνυμος παρέδωσε πρός φύλαξιν εἰς τήν Κρύπτην τῆς Ι. Συνόδου ὀγκώδη ἀπόρρητον Φάκελλον, προφανῶς μέ ἔγγραφα, τά ὁποῖα σχετίζονται μέ αὐτήν τήν ὑπόθεση.
Ἡ ἐκκλησιαστική καί πνευματική στάση τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου μας νά παραδώση τόν ἀπόρρητο Φάκελλον, τηρώντας ἀπόλυτη σιωπή, μή θέλοντας –προφανώς– νά ἐκθέση τό Πατριαρχεῖο, τόν τιμᾶ ἰδιαιτέρως ἀλλά καί μᾶς δημιουργεῖ ἐπιπρόσθετες εὐθύνες, διότι πρέπει νά ἀντιδράσουμε ὡς Σῶμα Χριστοῦ καί νά ἀντιταχθοῦμε σέ μιά ἐντελῶς ἀντικανονική ἀπαίτηση τοῦ Πατριαρχείου, ἡ ὁποία ἀπαίτηση, ὄχι μόνο θά ἐκκοσμικεύση τίς Ἑλληνικές Μητροπόλεις μέ ἐκλογές Μητροπολιτῶν, ὅπως αὐτῶν πού ἔχει ἐκλέξει μέχρι σήμερα στήν Εὐρώπη καί ἀλλοῦ, μέ τά γνωστά οἰκτρά πνευματικά ἀποτελέσματα, ἀλλά κατακερματίζει καί ΣΥΡΡΙΚΝΏΝΕΙ τήν Πατρίδα μας, στά τμήματα πού ὅριζαν ἐδῶ καί χρόνια οἱ Τουρκικοί Χάρτες τῆς Ἑλλάδος, πού διδάσκονται στά Σχολεῖα τῆς Κωνσταντινουπόλεως!
Ἡ ἐξέλιξη αὐτή ἦταν ἀναμενομένη καί προφανής, ὡστόσο μέχρι χθές ἐλοιδωρούμεθα οἱ γράφοντες, ὁσάκις ἐπισημαίναμε τούς ἐκκλησιαστικούς καί ἐθνικούς κινδύνους πού ἐγκυμονοῦσαν οἱ Πατριαρχικές κινήσεις πού προετοίμαζαν τήν ὑλοποίηση τῶν ἐπιδιώξεων τοῦ Φαναρίου.
Γράφω αὐτά σήμερα μέ ἰδιαίτερο πόνο γιατί τό θέμα αὐτό τό ἐπεσήμανα πρῶτος καί μόνος, γράφοντας ἐπ’ αὐτοῦ ἀπό τό 2001!
Συγκεκριμένα, στίς 27-7-2001, στό ἄρθρο μου στόν «Ο.Τ.» μέ τίτλο «ρατός κίνδυνος Βατικανοποιήσεως τς ρθοδοξίας» ἔγραφα:
«Ο «κάποιες» περυσινές μφισβητήσεις γιγαντώθηκαν κατά τό φετινό χρόνο, μέ ποτέλεσμα τόν διχασμό τς εραρχίας μας καί τή δημιουργία δύο στρατοπέδων: τν φιλοπατριαρχικν καί τν φιλοαρχιεπισκοπικν. Τό κπληκτικό εναι, πς χωρίς νά τό καταλάβουν μερικοί εράρχες μας, στήν προσπάθειά τους νά ντιστρατευθον τόν ρχιεπίσκοπο θηνν, δηγονται μέ μαθηματική κρίβεια στήν πεμπόλησι τν κυριαρχικν δικαιωμάτων τς κκλησίας τς λλάδος π’ φελεία το Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως. λλοτε μέ τίς μομφές τούς ναντίον τορχιεπισκόπου θηνν (χι γιά τίς θεολογικές τίς ποιμαντικές του πιλογές λλά μφισβητώντας τίς ρμοδιότητές του ς ρχιεπισκόπου Πάσης λλάδος), λλοτε μέ τίς μομφές τούς ναντίον τολλαδικο Ατοκεφάλου καί λλοτε μέ μμεσες πειλές γιά πανυπαγωγή τν «Νέων Χωρν» (δηλαδή λληνικν Μητροπόλεων) στό Πατριαρχεο Κωνσταντινουπόλεως, στήν περίπτωσι πο θά λλαζε τό φιστάμενο σήμερα καθεστώς, ποπορρέει πό τή Συνοδική Πράξι το 1928. να καθεστώς πικίνδυνο, τό ποο μπορενά πάσα στιγμή νά κμεταλλευθ οοσδήποτε Πατριάρχης, γιά νά διχάση νά πηρεάζη τήν εραρχία τς κκλησίας τς λλάδος».
Τό ἔτος 2003, ἐξ ἀφορμῆς τῆς διενέξεως τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου καί τοῦ Πατριάρχου Βαρθολολομαίου, ἔγραψα ἕνα τευχίδιο μέ τίτλο «Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΦΩΣ (ΧΩΡΙΣ) ΦΑΝΑΡΙ» (18-10-2003) καί σέ μιά ἀπό τίς ἑνότητες τοῦ κειμένου μου αὐτοῦ ἐπεσήμανα ὅτι ὁ «Συνοδικός Τόμος» ἀχρηστεύει τήν «Πατριαρχική Πράξη τοῦ 1928», πού κατακερματίζει τήν Πατρίδα μας καί βεβηλώνει τό Κανονικό Δίκαιο.
Ἔγραφα:«Ο συζητηταί το θέματος τν σχέσεων κκλησίας τς λλάδος καί Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως παρασύρονται ς πί τό πλεστον σέ μιά μονοδιάστατη ξιολόγηση τς κανθώδους γιά τίς σχέσεις τν δύο κκλησιν Πατριαρχικς Πράξεως το 1928. Βεβαίως καί μέ τή μονοδιάστατη ξιολόγηση τς περί ο λόγος Πράξεως χουν διατυπωθε πολλά καί ξιόλογα πιχειρήματα, τά ποα ποδυναμώνουν τίς ξιώσεις το Πατριαρχείου.μως, νας συσχετισμός τς Πράξεως ατς μέ ατόν καθ’ αυτόν τόν Συνοδικό Τόμο το1850, ποος προηγήθηκε καί ποος κφράζει μέ κάθε λεπτομέρεια τίς διαθέσεις καί τό φρόνημα τς Κωνσταντινουπόλεως, κυριολεκτικά χρηστεύει τήν Πατριαρχική Πράξη το 1928 καί ποδεικνύει περίτρανα τι ατή Πράξη δέν θά εχε ποτέ κδοθεν πρυτάνευε λογική καί θεολογική ξυδέρκεια στούς τότε κκλησιαστικς πευθύνους. ρκε παράθεση μις καί μόνης παραγράφου τοΣυνοδικο Τόμου γιά νά καταπέση σχύς τς Πατριαρχικς Πράξεως. Τήν ντιγράφουμε:«…ρίσαμεν τή δυνάμει το Παναγίου καί Τελεταρχικού Πνεύματος διά το παρόντος Συνοδικο Τόμου, να ν τ Βασιλεί τς λλάδος ρθόδοξος κκλησία ρχηγόν χουσα καί κεφαλήν, ς καί πάσα Καθολική καί ρθόδοξος κκλησία, τόν Κύριον καί Θεόν καί Σωτήρα μν ησον Χριστόν, πάρχη τολοιπο κανονικς ατοκέφαλος …πιγινώσκομεν ατήν καί νακηρύσσομεν πνευματικήν μν δελφήν …καί ς τοιαύτην το λοιποναγνωρίζεσθαι καί μνημονεύεσθαι τνόματι«ερά Σύνοδος τς κκλησίας τς λλάδος»δαψιλεύομεν δέ ατή καί πάσας τάς προνομίας καί πάντα τα κυριαρχικά δικαιώματα, τά τή νωτάτη κκλησιαστική ρχή παρομαρτοντα…»!
Μετά ἀπό αὐτό τό κείμενό μου ὁ μακαριστός π. Μάρκος Μανώλης μου εἶπε: «Δυστυχς θά μείνης μόνος»! Καί ἔτσι πράγματι ἔγινε. Οὔτε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος ἐπέμεινε στις ἀπόψεις του καί τό θέμα ἔμεινε σέ ἐκκρεμότητα.
Τό ἔτος 2015, σέ ἄρθρο μου στόν Ο.Τ., ἀναιρετικό της κατηγορίας δημοσιογράφου ὅτι μάχομαι τόν Πατριαρχικό θεσμό ἔγραψα: «μφισβήτηση τς Πατριαρχικς Πράξεως το1928 περί τς μηρίας Μητροπόλεων τς λλάδος δέν εναι προσβολή το θεσμο το Πατριαρχείου λλά ποδοκιμασία μις Πατριαρχικς Πράξεως–Κερκοπορτας γιά τήν διεκδίκηση δαφν τς Πατρίδος μας πό λλοεθνες. πίσης, τόνισα στό ρθρο μου τι Πράξη ατή ντίκειται καί στόν Συνοδικό Τόμο λλά καί στήν πάγια τακτική της κκλησίας νά «συμμεταβάλλονται τά κκλησιαστικά πράγματα μέ τίς πολιτειακές ξελίξεις». μφισβήτηση τς Πράξεως το 1928 κ μέρους μου εναι μφισβήτηση παρανόμου καί ντικανονικς Πατριαρχικς Πράξεως καί χι προσβολή τοθεσμο το Πατριαρχείου. νατρεπτική ποψη το Πατριάρχου μς «περί τς ναγκαιότητος καταργήσεως ερν Κανόνων κόμη καί Κανόνων Οκουμενικν Συνόδων»(!), ποποστηρίζει στήν διδακτορική του διατριβή εναι κείνη πο προσβάλλει «λον τόν θεσμόν τς κκλησίας» καί χι δική μου μφισβήτηση»(Τίτλος τοῦἄρθρου: «Ποιός μάχεται τον Πατριαρχικόν Θεσμόν; 5-6-2015).
Τό ἀποκορύφωμα τῶν φόβων μου γιά τίς ὀλέθριες ἐπιπτώσεις τῶν Πατριαρχικῶν διεκδικήσεων διετυπώθη στίς 26 Φεβρουαρίου 2016 μέ ἄρθρο μου στόν «Ο.Τ.» (φ.2106), μέ τίτλο «Κωνσταντινούπολις: Φανάρι Λυχνία;», γιά τό ὁποῖο εἶχα δεχθεῖ νέον καταιγισμόν. Ἔγραφα ἐπί λέξει:«τσι, δέν ποκλείεται νά πιφυλλάσσουν καί μία “κπληξη” στήν κκλησία τς λλάδος καί, κατά συνέπεια, στήν Πατρίδα μας: Νά θέσουν ντελς αφνιδιαστικά οΠατριαρχικοί, κε στή Σύνοδο, θέμα πανυπαγωγς τν λεγομένων «Νέων Χωρν», δηλαδήλοκλήρου της Βορείου λλάδος στήν κκλησιαστική δικαιοδοσία το Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως(!),λοκληρώνοντας τά σχέδια μερικς καί Τουρκίας γιά τόν κατακερματισμό τς Πατρίδος μας!Ο μέχρι σήμερα Πατριαρχικές Περιοδεες, οκινήσεις, τά γραπτά καί τά προφορικά το Πατριαρχείου περί το θέματος ατο δέν μς φήνουν περιθώρια νά θεωρομε τή σκέψη μας ατή ς καχυποψία!».Τώρα πλέον ἀπεδείχθη περίτρανα ὅτι δέν πρόκειται περί καχυποψίας ἀλλά περί τῆς ὠμῆς πραγματικότητος!
Τό θέμα εἶναι πολύ σοβαρό, ἐκκλησιαστικό καί ἐθνικό, καί γι’ αὐτό ἀπαιτεῖ λεπτεπιλέπτους χειρισμούς. Θά χρειασθῆ νά ἐπανέλθουμε, ὅπωςπρέπει νά πανέλθουμε καί στό ζήτημα το ποιός εναι Πρτος τς κάθε Ατοκεφάλου κκλησίας. Τό Πατριαρχεῖο ἰσχυρίζεται ὅτι ὁ Πατριάρχης εἶναι Πρῶτος καί τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας γιατί εἶναι ὁ Πρῶτος του Γένους. Ἡ δική μας ἀπάντηση στόν ἰσχυρισμό αὐτόν εἶναι ἁπλή, μέ τή μορφή ἐρωτήματος, παρακάμπτοντας τά Θεολογικά καί Κανονολογικά συνεπόμενα: Πόσων Γενν εναι Πατριάρχης μας Πρτος; Το Γένους τν λλήνων, το Γένους τν μερικανν, το Γένους τν Αστραλν, το Γένους τν Κορεατν, το Γένους τν Νεοζηλανδν, το Γένους τν Κινέζων, το Γένους κάθε Ερωπαϊκς χώρας καί που λλο;Μήπως λες ατές ορθόδοξες κκλησίες τς φηλίου εναι λληνικές; Ἤ μήπως πρέπει νὰ γίνουν ὅλοι αὐτοὶ οἱ λαοὶ Ἕλληνες, προκειμένου νὰ γίνουν Ὀρθόδοξοι; Ἀλλά ὁ ἴδιος ὁ Πατριάρχης ἔχει πολλές φορές μιλήσει κατά τοῦ Ἐθνικισμοῦ. Τί συμβαίνει;Μήπωςστὶς ἀνωτέρω Ἐκκλησίεςδν εναι Πρτος λλ Δεύτερος; Τελικά, πῶς θά μπορέσουμε νά συνεννοηθοῦμε Θεολογικά, ἀφοῦ δέν μποροῦμε νά διαλεχθοῦμε οὔτε μέ στοιχειώδη λογική;
Πρέπει νά ἐπανέλθουμε καί στό θέματς Τουρκικς πηκοότητος, τήν ποία –πως πληροφορήθηκα– χουν δη λάβει λοι ο Μητροπολίτες τς Κρήτης καί τς Δωδεκανήσου(!), χωρίς νά ὑπάρξη ὁποιαδήποτε ἐκκλησια-στική ἤ κρατική ἀντίδραση.
Θεωρῶ ἀπαραίτητο νά συνδέσω τό ἄρθρο μου αὐτό μέ τήν δεοντολογία καί τό ἦθος πού πρέπει κατά τήν ἐκτίμησή μου νά ἔχη ὁ ἀντιοικουμενιστικός ἀγώνας, διότι μερικοί προσπαθοῦν νά τόν ἀποπροσανατολίσουν, κατηγορώντας ἐμένα γι’ αὐτό πού κάνουν κατά τό σοφό γνωμικό: «τό δικό μου νομα, πάρ’ το σύ γειτόνισσα»! Συνδέεται ὅμως αὐτή ἡ δεοντολογία ἄμεσα καί μέ τό θέμα τῶν «Νέων Χωρῶν».
Πρέπει νά γνωρίζουμε ὅτι σέ ἕνα ἀγώνα, καί, μάλιστα, πνευματικό, εἶναι, νομίζω, προαπαιτούμενο ἡ ἀναγνώριση τῆς ἱστορικῆς πραγματικότητος, ἡ ἐπισήμανση τῶν πραγματικῶν γεγονότων –θετικῶν καί ἀρνητικών– ἡ τοποθέτησή μας ἔναντι αὐτῶν τῶν γεγονότων, ἡ ἀξιολόγησή τους, ὅπως καί ἡ ἀξιολόγηση τῶν προσώπων πού πρωταγωνίσθησαν στά γεγονότα αὐτά, καί, βάσει αὐτῆς τῆς ἀξιολογήσεως, νά γίνεται ἡ χάραξη τῆς στρατηγικῆς γιά τήν εὐόδωση τοῦ ἀγῶνος.
Αὐτή τήν ἀρχή ἀκολούθησα πάντοτε καί, μέχρι σήμερα, δέν ἔχω διαψευσθεῖ στίς ἐκτιμήσεις μου, παρά τόν πόλεμο πού κατά καιρούς ἔχω δεχθεῖ ἀπό ἀνθρώπους πού στεροῦνται τῆς δυνατότητος νά βλέπουν τήν πραγματικότητα ἀλλά ἐπηρεάζονται ἀπό τήν συναισθηματική τους νοημοσύνη, ἕως ὅτου –βεβαίως– τά γεγονότα καταστήσουν τό πράγμα σαφές καί ὀφθαλμοφανές στούς πάντες.
Αὐτός εἶναι ὁ λόγος πού ἔχω διαφοροποιηθεῖ καί στήν θεώρηση τοῦ Ἀντιοικουμενιστικοῦ ἀγῶνος, διότι βλέπω πώς ἀπό τόν ἀγώνα αὐτόν ἀπουσιάζουν τά προαπαιτούμενα καί λαμβάνονται ὑπ’ ὄψιν –καί μάλιστα προβαλλόμενες μετά κρότου– ἀποσπασματικές τοποθετήσεις ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι μέχρι χθές ἦσαν παντελῶς ἀπόντες ἀπό τόν ἀντιοικουμενιστικόν ἀγώνα, εἴτε ἀπό ἀδιαφορία, εἴτε λόγω ἐπιδιώξεως ἄλλων σκοπιμοτήτων, εἴτε λόγω τῆς νεαρᾶς τους ἡλικίας φυσικῷ τῷ λόγῳ δέν ἐγνώρισαν ἐν ζωή τούς πρωταγωνιστάς τοῦ Ὀρθοδόξου ἀγῶνος.
Ὅλοι αὐτοί, ἀνεξαρτήτως τοῦ λόγου πού κατά τό παρελθόν ἀπουσίαζαν –δικαιολογημένα ἤ μή– γράφουν καί ὁμιλοῦν σήμερα σάν νά ἄρχισε ἀπό αὐτούς ὁ Ἀντιοικουμενιστικός ἀγώνας, σάν νά ἀνακάλυψαν αὐτοί ὅλα τά προβλήματα τῆς Ὀρθοδοξίας, χρησιμοποιοῦν δέ θέσεις, αἰτιάσεις καί ἐπιχειρήματα πού πρωτοδημοσιεύονται στόν «Ὀρθόδοξον Τύπον» ἀπό πεντηκονταετίας μέχρι καί σήμερα, χωρίς νά αἰσθάνονται τήν ἀνάγκη νά ἀναφέρουν τήν Πηγή πού ἀντλοῦν τίς ἐπισημάνσεις καί τοποθετήσεις τους.
Ἐπιπρόσθετη ἐπαλήθευση τούτου εἶναι τό πρόσφατο Συνέδριο, πού ἔγινε στόν Πειραιά, ὅπου δέν ἀναφέρθηκε οὔτε μιά φορά ὁ «Ὀρθόδοξος Τύπος» –ὁ προσφυῶς ἀποκληθείς ἀπό τόν π. Θεόδωρον Ζήσην «ναυαρχίδα τοῦ Ἀντιοι-κουμενιστικοῦ ἀγῶνος» – οὔτε ὁ π. Μάρκος Μανώλης, οὔτε ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, παρεκτός τῆς ἀναγνώσεως ὑπό δύο ἀγωνιστῶν Μητροπολιτῶν τοῦ κειμένου του γιά τό προτιμητέον τοῦ καταποντισμοῦ τοῦ Πατριαρχείου στά βάθη τοῦ Βοσπόρου ἀπό τοῦ νά προδοθῆ ἡ Ὀρθόδοξη Πίστη μας, τό ὁποῖο εἶχα ἀνασύρει ἀπό τήν πληθύν τῶν γραπτῶν του καί τό προέβαλα στό δημοσιευθέν στόν «Ο.Τ.» (Φ.2080,31-7-2015) ἄρθρο μου «ΜΗΠΩΣ ΘΑ ΚΑΤΗΓΟΡΗΘΗ ΚΑΙOπ. ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ ΟΤΙ ΕΜΑΧΕΤΟ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΝ ΘΕΣΜΟΝ;», γιά τό ὁποῖο, μάλιστα, τότε εἶχα δεχθεῖ πυρά, ἐνῶ τώρα χαιρετίσθηκε μέ πολύν ἐνθουσιασμόν!
Τό ἴδιο ἐπανελήφθη μέ τήν ἀποστροφή τοῦ ἀγωνιστοῦ Καθηγητοῦ κ. Τσελεγγίδη περί τοῦ φόβου του μήπως ὁ Πατριάρχης φέρει αἰφνιδιαστικά στή Μεγάλη Σύνοδο τό ζήτημα τῶν «Νέων Χωρῶν». Παρουσιάσθηκε ὡς πρωτοφανής ἰδέα καί προεβλήθη ἰδιαιτέρως ἀπό ἐκείνους πού μέ συκοφαντοῦν ὡς ὑπονομευτήν τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, ἐνῶ ὅταν τό εἶχα πρωτογράψει στό ἄρθρο μου στόν «Ο.Τ.» (φ. 2106, 26 Φεβρουαρίου 2016) μέ τίτλο «Κωνσταντινούπολις: Φανάρι Λυχνία;», ὅπως ἤδη προέγραψα, παραθέτοντας ἀνωτέρω και το σχετικό ἀπόσπασμα, εἶχα καί τότε δεχθεῖ καταιγισμόν.
«Γέγονα φρων»γράφοντας αὐτά, ἀλλά μέ ἀναγκάζει ἡ Ἀλήθεια καί ἡ τιμιότητα νά λέγω τά πράγματα μέ τό ὄνομά τους καί νά μήν ἐνδιαφέρομαι γιά τίς φιλίες καί τίς ἀναγνωρίσεις τοῦ κόσμου. Τό ὀφείλω καί ὡς συνέπεια τῆς ἀγάπης καί τῆς φιλίας πού μου ἔδειξαν οἱ προαναφερθέντες ἅγιοι ἄνθρωποι, πού ἀξιώθηκα νά τούς συναναστραφῶ, ἐνῶ δέν ἤμουν ἀντάξιός τους στό παραμικρό ἀλλά ἐκεῖνοι μέ περιέβαλαν μέ τήν ἀγάπη τους, τήν πνευματική τους Σοφία καί τήν ἄκρα ταπείνωσή τους, ὡς νά ἤμουν ἴσος μέ ἐκείνους!Ατοί εχαν καθαρή προέλευση, καθαρό πνευματικό παρελθόν, μακρόχρονη μαθητεία στίς Πηγές τς σκήσεως καί τς Νήψεως, γωνίσθηκαν μέ ατοθυσία καί πόλυτη ατάπαρνηση, διηκόνησαν καί νσάρκωσαν τήν λήθειακαί γι’ αὐτό θεωρῶ προδοσία το νά μήν ἀντισταθῶ στήν προσπάθεια πού γίνεται στίς μέρες μας ἀπό θεωρουμένους ὡς Παραδοσιακούς ἀνθρώπους, νά χαράξουν μιά δική τους ἀγωνιστική στρατηγική, αὐτόνομη καί ἀδιάδοχη, ἡ ὁποία ἀξιολογεῖ τά ἐπιχειρήματα καί τήν Θεολογική σκέψη ἀναλόγως τῶν τίτλων καί τῶν ἀξιωμάτων πού ἔχουν οἱ ἀρθρογράφοι ἤ τῆς φιλίας καί τῆς ἐξαρτήσεως πού ἔχουν μεταξύ τους ἤ τῶν ἀπωτέρων σκοπιμοτήτων τους.
Ἡ ἀντίστασή μου δέν ἔχει κανένα ἰδιοτελῆ ἤ προσωπικό χαρακτήρα, ἀφοῦ πάντοτε παρέμεινα ἕνας ἁπλοῦς ἔγγαμος πρεσβύτερος, γράφων, ὅμως, ἐκ νεότητός μου καί ἐναντίον ἰσχυρῶν ἐκκλησιαστικῶς κρατούντων, ἀπό τούς ὁποίους καί εἶχα ἐκκλησιαστική ἐξάρτηση.΄Ἔγραφα τότε πού κάποιοι Ἀρχιμανδρίται ἐφοβοῦντο νά γράψουν καί ἐν τῷ κρυπτῶ μέ συνέχαιραν καί μέ προέτρεπαν νά συνεχίσω νά γράφω γιατί αὐτοί δέν ἤθελαν νά ἐκτεθοῦν, ἀποβλέποντες στήν μελλοντική τους ἐξέλιξη καί γι’ αὐτό ἔγιναν καί ἐπίσκοποι.
Ἡ ἀντίστασή μου, λοιπόν, γίνεται, διότι πέραν τοῦ πνευματικοῦ χρέους μου ἔναντί των Πατέρων μας, αἰσθάνομαι ὅτιμέ τά γραπτά μου, ς τελευταος πιζν ρθρογράφος στενς συνεργάτης το π. Μάρκου,χω χρέος νά πενθυμίζω τό παλαιόν το «ρθοδόξου Τύπου» πνεμα, πού εἶναι καί τό γνήσιο πνεῦμα τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν ἄνευ σκοπιμοτήτων ἀγωνιστῶν Της, σαλπίζοντας πρός πάσαν κατεύθυνσιν πώς «ὅ,τι λάμπει, δέν εἶναι χρυσός» καί, συνεπῶς, πρέπει οἱ πιστοί μας νά μήν γίνονται ἀκόλουθοι ἀνθρώπων πού ἔχουν μόνο προσωρινή ἀντιοικουμενιστική πέννα, ἀλλά νά ἐλέγχουν τήν προϊστορία τους, τίς σχέσεις καί φιλίες πού ἔχουν μέ τούς«περί τήν πίστιν ναυαγήσαντας» καί τόν σεβασμό καί τήν τιμή πού δείχνουν πρός τούς κεκοιμημένους πρωταγωνιστάς τοῦ Ἀγῶνος. Σεβασμὸς ποὺ εἶναι ἀπαραίτητος ἀκόμη καὶ γιὰ τὴν ἐγκυρότητα τῆς Ὀρθοδοξίας τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, οἱ ὁποῖες προτάσσουν πάντοτε τὴν φράση: «πόμενοι τος γίοις Πατράσι»!
Πρωτοπρεσβύτερος π. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης

«ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ», ΑΡ. ΦΥΛΛΟΥ2112, (8-4-2016).