Ποιος φοβάται την ; Τα φαντάσματα του παρελθόντος είναι εδώ!

του Νίκου Τσούλια

«Να μη φοβόμαστε την αξιολόγηση», δήλωσε ο Υπουργός Παιδείας κ. Γαβρόγλου και αναρωτηθήκαμε πολλοί σε ποιους ακριβώς απευθύνεται. Γενικά στους εκπαιδευτικούς, στο κόμμα του και στις όποιες οργανώσεις του, στους οπαδούς του κόμματός του ή σ’ όλη την κοινωνία;


Προφανώς ο Υπουργός ως κάτοικος αυτής της χώρας όλα τα προηγούμενα χρόνια πρέπει να ξέρει ότι δεν υπήρχε ούτε και η πιο μικρή οργάνωση του κόμματός του που δεν εξaπόλυε κάθε τόσο και λιγάκι μύδρους κατά της αξιολόγησης του εκπαιδευτικού συστήματος. Πέραν της συνδικαλιστικής παράταξης, του «Συνασπισμού» παλιότερα και του «ΣΥ.ΡΙΖ.Α.» μεταγενέστερα, των εκπαιδευτικών και των τριών βαθμίδων της εκπαίδευσης, κάθε Σύλλογος Γονέων που ήταν φιλικά προσκείμενος προς το κόμμα του κ. Γαβρόγλου σε κάθε απόπειρα του Υπουργείου Παιδείας πρωτοστατούσε στην πλήρη απόρριψη του όποιου σχετικού Νομοσχεδίου ερχόταν προς ψήφιση.

Και το πιο φοβερό είναι ότι το εν λόγω κόμμα είχε κάνει το φόβο αυτό που επικαλείται σήμερα ο κ. Γαβρόγλου ιδεολογία! Θεωρούσε ότι «με την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού συστήματος θα χειραγωγηθούν οι εκπαιδευτικοί, θα ελέγξουν την εκπαίδευση οι δυνάμεις της αγοράς και ο Ο.Ο.Σ.Α. και θα χάσει το σχολείο το δημοκρατικό του περιεχόμενο»! Αξίζει – κατά τη γνώμη μου – να σημειώσω και το εξής σχετικό συμβάν. Όταν δημοσίευσα ένα άρθρο μου στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» με τίτλο «Ναι στην αξιολόγηση» ως Πρόεδρος της ΟΛΜΕ, η «Αγωνιστική Συνεργασία» – συνδικαλιστική παράταξη του τότε «Συνασπισμού» – πρωτοστάτησε στη συνεδρίαση του Διοικητικού Συμβουλίου της ΟΛΜΕ για να μου αποδοθεί μομφή γι’ αυτή την ενέργειά μου! Και αυτό συνέβη για άρθρο στο οποίο στήριζα την απόφαση του 8ου Συνεδρίου της ΟΛΜΕ και του εκπαιδευτικού κλάδου για την «προαγωγή της εσωτερικής αξιολόγησης του εκπαιδευτικού μας συστήματος», απόφαση την οποία είχε ψηφίσει και η εν λόγω παράταξη!

Αξίζει επίσης να σημειώσω ότι στα σχετικά Συνέδρια των Ευρωπαϊκών Εκπαιδευτικών Οργανώσεως οι Ομοσπονδίες της χώρας μας εμφανίζονταν ως οι μόνες κάτοχοι της αλήθειας για το δημοκρατικό περιεχόμενο και για την προοδευτικότητα της εκπαίδευσης στο θέμα της αξιολόγησης, όπου πρωτοστατούσαν οι αριστερές συνδικαλιστικές παρατάξεις μας – με έντονο το στοιχείο του ανταγωνισμού στο ποια θα εμφανίζεται πιο αγωνιστική, πιο απορριπτική – και φυσικά και εκείνη του «Συνασπισμού». Αλλά μήπως πρέπει να θυμηθούμε και τι ακριβώς έκανε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και κάθε κομματική του έκφραση στο πολύ πρόσφατο παρελθόν, όταν οι προηγούμενες κυβερνήσεις επεχείρησαν να εισαγάγουν την προαιρετική – και όχι τη γενικευμένη και υποχρεωτική μορφή που σχεδιάζεται τώρα – εσωτερική αξιολόγηση των Σχολικών Μονάδων;

Δυστυχώς ο λαϊκισμός και η δημαγωγία του κόμματος αυτού έχει διαποτίσει όχι μόνο το γενικό πεδίο της πολιτικής αλλά και κάθε κοινωνικό θεσμό. Άλλωστε μπορεί να ξεχαστεί το ποιες κομματικές δυνάμεις πρωτοστατούσαν επί δεκαετίες στις καταλήψεις των σχολείων; Όσο ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν κάνει μια στοιχειώδη αυτοκριτική για τον πρωτοφανής έκτασης λαϊκισμό του, θα βρίσκει μπροστά του τα φαντάσματα του παρελθόντος, τα δικά του φαντάσματα. Μην ξεχνάμε το ιστορικό και μοναδικό στα παγκόσμια χρονικά πολιτικό δημαγωγικό πρόταγμα για «κατάργηση των Μνημονίων και του Χρέους της χώρας με ένα Νόμο – τον πρώτο Νόμο- , με ένα άρθρο»! Μην ξεχνάμε ότι προχτές όσοι ψήφιζαν άλλα Μνημόνια ήταν «Γερμανοτσολιάδες», ενώ όσοι ψήφισαν το δικό τους Μνημόνιο είναι «απελευθερωτές». Φοβερή πολιτική ηθική και ιδεολογική καθαρότητα…

Η πολιτική και η κοινωνική ζωή του τόπου είναι ένα συνεχές δεν έχει κενά. Συνδέεται με την πραγματικότητα και δεν επινοείται κατά το δοκούν και ανάλογα με το τι συμφέρει κάθε φορά το κόμμα, αρκεί να επιτυγχάνεται ο μοναδικός κομματικός στόχος, η νομή της εξουσίας. Δυστυχώς βρισκόμαστε ακόμα στο σκιά του διάχυτου και κραταιού λαϊκισμού. Και όταν ο μέγας πρωταγωνιστής αυτού του παρακμιακού ρεύματος εξακολουθεί να «σφυρίζει αδιάφορα» στο τι ακριβώς έχει «προσφέρει» στην ελληνική κοινωνία, το πρόβλημα θα εξακολουθεί να υπάρχει ακέραιο. Φυσικά και δεν είναι λύση μια άλλη παραλλαγή νεοφιλελεύθερης πολιτικής, η οποία δεν εμφορείται από λαϊκισμό αλλά από κυνισμό!

Το ερώτημα που τίθεται για το ζήτημά μας δεν είναι θεωρητικά ηθικό αλλά βαθιά πολιτικό και ιδεολογικό. Πώς μπορεί η αριστεροδεξιά συγκυβέρνηση να αναφέρεται ότι δεν υπάρχει κανένας φόβος για την αξιολόγηση – σαν να έχει ανακαλύψει την Αμερική – όταν επί δεκαετίες ανήγαγε το όλο ζήτημα της αντίστασης κατά της αξιολόγησης ως μείζον πολιτικό και ιδεολογικό θέμα; Αλλά υπάρχουν και δύο δορυφορικά του προηγούμενου «σημείου» ερωτήματα. Η εσωτερική αξιολόγηση που θέλει να θεσπίσει το αριστερό Υπουργείο είναι απόρροια δικής του πρωτοβουλίας ή επιβάλλεται από το Μνημόνιο που ψήφισε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α.; Το περιεχόμενο της εν λόγω αξιολόγησης προκύπτει από τις αναλύσεις του Υπουργείου για τις ανάγκες της ελληνικής εκπαίδευσης ή επιβάλλεται με τον πιο απόλυτο τρόπο από την εργαλειοθήκη του Ο.Ο.Σ.Α. ακόμα και στις πιο μικρές του λεπτομέρειες; Αλλά έχουμε και μια νέα νότα στο ζήτημά μας. Ο κ. Γαβρόγλου τόνισε σε συνέντευξή του ότι “η αξιολόγηση θα συμπεριλαμβάνει όχι μόνο τον σύλλογο διδασκόντων, αλλά μ’ έναν τρόπο και τους μαθητές, τους γονείς και την τοπική κοινωνία”. Υπάρχει άραγε πιο νεοφιλελεύθερη εκδοχή, πιο αντιεκπαιδευτική και πιο αντιεπιστημονική προσέγγιση της αξιολόγησης; Και πώς μπορεί αυτή να χαρακτηριστεί ως εσωτερική αξιολόγηση;

Όλοι έχουμε διαβάσει το τρίτο Μνημόνιο που έχει ψηφίσει ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αλλά και τις προτάσεις του Ο.Ο.Σ.Α. Περιμένουμε και την πρόταση του Υπουργείου όχι για να απαντηθούν τα προηγούμενα ερωτήματα – γιατί αυτά είναι ηλίου φαεινότερον στο πώς πορεύονται (…) – αλλά για να δούμε το όλο σκηνικό με το οποίο θα στηθεί η όλη επιχείρηση και κυρίως στο πώς θα εμφανιστούν τα μέτρα της αξιολόγησης, ως προοδευτική κατεύθυνση ή ως χειραγώγηση των εκπαιδευτικών; Να δούμε επίσης και το κόμμα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και τις συνδικαλιστικές παρατάξεις του τι θα κάνουν, που ήταν συνέχεια στην «επανάσταση» της δημαγωγίας και του φτηνού κομματισμού… Οι υπόλοιποι – είτε ήταν και είναι υπέρ ή εναντίον της αξιολόγησης – δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα!

Γραμματέας της Προοδευτικής Ενότητας Καθηγητών (ΠΕΚ)