Το όραμά μου για το σχολείο είναι απλό: ένας χώρος όπου εξειδικευμένοι επιστήμονες ασχολούνται με την εκπαίδευση των παιδιών και όλα τα συμπαρομαρτούντα. Ο διευθυντής δεν είναι ο αρχηγός, αλλά ο συντονιστής, ο εμψυχωτής της συνεργασίας όλων των επιστημόνων προκειμένου να μεγιστοποιηθεί το αποτέλεσμα της προσπάθειάς τους. Επομένως, δεν μπορώ να δω καταλληλότερο για να επιλέξει τον διευθυντή της σχολικής μονάδας από τον ίδιο τον εκπαιδευτικό.

Η γνώμη μου είναι ότι όσοι ενοχλούνται το κάνουν για τρεις λόγους:

ο πρώτος είναι το συμφέρον. Αν είσαι ήδη διευθυντής γιατί να θες αλλαγές; Γιατί να υποστηρίξεις μια διαδικασία που εμπεριέχει μια άμεση αξιολόγησή σου, με κίνδυνο να χάσεις τη λίγο ως πολύ εξασφαλισμένη θέση σου; Λογικό είναι να διαμαρτύρεσαι, κι εγώ το ίδιο θα έκανα αν ήμουν στη θέση τους. Δεν είμαι όμως και έχω πληρώσει πολλές φορές τις αδυναμίες του υπάρχοντος συστήματος, άρα γιατί να μη ζητάω κι εγώ με τη σειρά μου να αλλάξει; Γιατί να μη ζητάω να φέρω την ευθύνη εγώ και οι συνάδελφοί μου, αφού εμείς θα υποστούμε τις συνέπειες της ψήφου μας;

Ο δεύτερος λόγος είναι η υποτίμηση του επαγγέλματός μας. Δυστυχώς πολλοί συνάδελφοι έχουν πειστεί ότι είμαστε όντως ανίκανοι να επιλέξουμε σωστά. Είτε το λένε φανερά είτε κεκαλυμμένα τα λόγια τους αυτό φανερώνουν. Δηλώσεις όπως: «Θα σκοτωνόμαστε μεταξύ μας τώρα» αυτό αποκαλύπτουν. Έλλειψη αυτοπεποίθησης. Δεν αμφισβητούμε την ικανότητά μας να συμμετέχουμε στις εθνικές εκλογές. Αμφισβητούμε όμως την ικανότητά μας να ψηφίζουμε για διευθυντή. Αν είναι δυνατόν! Καιρός να αλλάξει η συγκεκριμένη στάση κι ένας τρόπος είναι και η προτεινόμενη αλλαγή.

Ο τρίτος λόγος είναι η μειωμένη δημοκρατική συνείδηση όλων μας. Αν και είμαστε δημοκρατικό κράτος, παντού υπάρχουν ιεραρχικές δομές που αναδύονται μέσα από μη δημοκρατικές διαδικασίες

.Έχουμε εθιστεί σε αυτό. Λογικό είναι μια αριστερή κυβέρνηση να δοκιμάζει διαδικασίες που εμπνέονται από την άμεση δημοκρατία. Αν δεν το κάνουν κι αυτοί ποιοι θα το κάνουν; Λογικό είναι να μας ξενίζει, μιας και είναι κάτι πρωτόγνωρο για μας. Πριν όμως το καταδικάσουμε με όλο μας το είναι, δε βλάπτει να το δοκιμάσουμε και λίγο. Τουλάχιστον, για τα ελληνικά δεδομένα, είναι πρωτότυπο. Κι αν αποτύχει, δε θα είμαστε κι άμοιροι ευθυνών. Δε βλάπτει να αισθάνεσαι πού και πού συνυπεύθυνος και για μια αποτυχία. Μπορεί και να σε βοηθήσει να γίνεις καλύτερος. Αρκεί να αναλάβεις τις ευθύνες που σου αναλογούν.