ΕΛΜΕ Πειραιά – Είναι χαρακτηριστικά τα συνολικά στοιχεία: ζήτησαν 6.675 , απορρίφθηκαν 6.201 (92,93%) και πήραν μετάθεση 472 (μόλις 7,07%)! Μια πρώτη ματιά στα στοιχεία προκύπτει ότι μόνο σε 2 κλάδους (ΠΕ02, ΠΕ03) μετατέθηκαν πάνω από 50 συνάδελφοι ανά κλάδο, σε 8 κλάδους πάνω από 10, σε 14 κλάδους (ΠΕ04.05, ΠΕ11, ΠΕ19, ΠΕ20, ΠΕ14.01, κα) μόνο ένας!!!

Για μια ακόμα χρονιά χιλιάδες εκπαιδευτικοί θα πρέπει να ζήσουν μακριά από τα παιδιά και τους συζύγους τους, πληρώνοντας με τους πετσοκομμένους μισθούς τους δύο σπίτια και δυσβάστακτα έξοδα σε μεταφορικά, προκειμένου να ξαναδούν τις οικογένειές τους.

Το υπουργείο για να δικαιολογήσει την πολιτική της αδιοριστίας εδώ και 9 χρόνια, που πάει χέρι-χέρι με τις ελάχιστες μεταθέσεις που πραγματοποιούνται κάθε χρόνο, μαγειρεύει όπως-όπως τα κενά, βαπτίζοντας την υποβάθμιση της εκπαίδευσης «εξορθολογισμό» σύμφωνα με τις επιταγές των ΟΟΣΑ-ΕΕ-ΣΕΒ. ‘Έτσι, άλλοτε μειώνει ή καταργεί μαθήματα (στο όνομα της ελάφρυνσης του σχολικού προγράμματος!), άλλοτε συγχωνεύει τμήματα, άλλοτε αυξάνει τον αριθμό των μαθητών στις τάξεις (27 και 28), άλλοτε κλείνει τμήματα στα ΕΠΑΛ, αφού προηγουμένως τα έχει βαπτίσει ολιγομελή, άλλοτε κάνει καθεστώς την 2η και 3η ανάθεση ή τη συγχώνευση ειδικοτήτων, καταστρατηγώντας κάθε επιστημονικό κριτήριο (καθηγητής να υπάρχει στην τάξη και ό, τι να ναι).

Παρόλο τις μαγειρικές του υπουργείου η αλήθεια δεν κρύβεται. Το αποδεικνύουν τα χιλιάδες κενά κάθε χρόνο. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του Πειραιά, όπου σύμφωνα με την τελευταία επικαιροποίηση των κενών (16/3/2018) λείπουν περίπου 16 καθηγητές (Α΄και Β΄Πειραιά) κι ας είναι … Απρίλιος! Άλλωστε, οι χιλιάδες προσλήψεις αναπληρωτών, κάθε χρόνο, επιβεβαιώνουν τα χιλιάδες κενά που υπάρχουν στα σχολεία. Αποδεικνύουν επίσης το γεγονός ότι και μεταθέσεις μπορούν να γίνουν, ώστε οι μόνιμοι εκπαιδευτικοί να βρεθούν κοντά στις οικογένειές τους και μόνιμες προσλήψεις αδιόριστων εκπαιδευτικών. Τα νούμερα αποδεικνύουν την αλήθεια: δεκαπλάσιες ήταν τη φετινή χρονιά οι αποσπάσεις στο ΠΥΣΔΕ Πειραιά σε σχέση με τις μεταθέσεις και εκατοντάδες οι προσλήψεις αναπληρωτών. Τελικά, τι από τα δύο ισχύει; Υπάρχουν κενά (όπως αποδεικνύουν τα νούμερα) ή δεν υπάρχουν (όπως ισχυρίζεται το υπουργείου δια της κατάργησης ουσιαστικά των μεταθέσεων);

Η πολιτική της αδιοριστίας ένα μόνο αποδεικνύει, ότι είναι στρατηγική επιλογή και της συγκεκριμένης κυβέρνησης, αλλά και των προηγούμενων κυβερνήσεων, να κρατά σε ομηρία χιλιάδες εκπαιδευτικούς, προσλαμβάνοντας τους όποτε θέλει και απολύοντάς τους κάθε Ιούνιο, δηλαδή μετατρέποντάς τους σε συμβασιούχους.

Συνειδητή επιλογή είναι επίσης η κατακρεούργηση των μεταθέσεων και η πριμοδότηση των αποσπάσεων για να κρατιούνται σε “ομηρία” και χιλιάδες συνάδελφοί μας που θέλουν να δουλέψουν κοντά στα σπίτια τους. Το δικαίωμα στην απόσπαση σερβίρεται ως εκδούλευση. Γιατί τι άλλο είναι παρά ομηρία να περιμένεις μπροστά από μια οθόνη υπολογιστή κάθε καλοκαίρι για το πότε θα βγουν οι αποσπάσεις (πολλές φορές ακόμα και μέχρι το Σεπτέμβρη!), ώστε να προγραμματίσεις τη ζωή σου και τη ζωή των παιδιών σου για τους επόμενους 9 μήνες;

Κι όλα αυτά σε μια εποχή που οι μισθοί παραμένουν παγωμένοι για πάνω από 9 χρόνια, που έχουμε χάσει πάνω από 6 μισθούς, που επίκειται μείωση του αφορολόγητου, άρα για μια ακόμη φορά περικοπή του μισθού μας. Πώς θα τα βγάλουν πέρα οι συνάδελφοί μας; Πολλοί από αυτούς ζουν αυτόν τον γολγοθά χρόνια και φτάνουν, στην απόγνωσή τους, να δανείζονται από τους γονείς τους για να τα βγάλουν πέρα ή να θεωρούν λύση σωτηρίας την άδεια άνευ αποδοχών!

Φτάνει πια στον εμπαιγμό! Απαιτούμε εδώ και τώρα να γίνει δεύτερη φάση μεταθέσεων για να μετατεθούν οι χιλιάδες εκπαιδευτικοί στον τόπο συμφερόντων τους, όπως δικαιούνται!

Είναι ανάγκη όλοι να συνειδητοποιήσουμε ότι οι μεταθέσεις των μονίμων και οι μαζικοί μόνιμοι διορισμοί είναι δεμένες χέρι με χέρι. Είναι ανάγκη τώρα να δυναμώσουμε την πάλη μας για να μπορούμε να ζούμε εμείς με τα παιδιά μας μια ανθρώπινη ζωή!