«Επιλογή βάθους και στρατηγικής σημασίας που έχει να κάνει με πολύτιμες συνέργειες -όπως τούτη εδώ με την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (ΑΣΚΤ)- αποτελεί για την Περιφέρεια Αττικής, η στήριξη της έκθεσης για την Οκτωβριανή Επανάσταση» επισημάνθηκε στο μήνυμα της περιφερειάρχη Ρένας Δούρου, στα εγκαίνια της έκθεσης στον εκθεσιακό χώρο «Νίκος Κεσσανλής» της ΑΣΚΤ, Πειραιώς 256, Αγ. Ι. Ρέντης.

Η έκθεση με τίτλο «Η Μνήμη της Επανάστασης – Σύγχρονοι Έλληνες Εικαστικοί» θα διαρκέσει έως τις 14 Απριλίου και αποτυπώνει την εκδοχή 70 σύγχρονων Ελλήνων εικαστικών δημιουργών για τα σύμβολα, τις εικόνες και τους πρωταγωνιστές της Οκτωβριανής Επανάστασης. Συνδιοργανωτές είναι η Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, το Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης και η Περιφέρεια Αττικής.

Στον χαιρετισμό της κ. Δούρου, τον οποίο μετέφερε η αντιπεριφερειάρχης Πολιτισμού, Εύη Αποστολάκη, μεταξύ άλλων τονίζεται ότι αποτελεί τιμή για την Περιφέρεια η συμμετοχή στην έκθεση για ένα από τα κορυφαία γεγονότα που σημάδεψε την ιστορία του 20ού αιώνα.

Η περιφερειάρχης, χαρακτηρίζει την έκθεση «πρόκληση… που τολμά να ψηλαφίσει ένα σύγχρονο ιστορικό γεγονός με τα εικαστικά εκείνα εργαλεία που επιτελούν κρίσιμο έργο – έργο ανατομίας και κρίσης του χθες, έργο προβολής στο αύριο».

Και το πράττει αυτό, προσθέτει, με τα εργαλεία εκείνα, τα οποία χωρίς να ανταγωνίζονται τις επιστήμες της ιστορίας ή της κοινωνιολογίας, προσδίδουν στο παρελθόν ακριβώς εκείνη την άυλη, ενίοτε απροσδιόριστη προστιθέμενη αξία, που τα καθιστά ταυτόχρονα σημεία αναφοράς, σημεία αμφισβήτησης, σημεία, εντέλει, μιας συλλογικής ταυτότητας “εν εξελίξει”, πέρα από εθνικότητες και γλώσσες. Της ταυτότητας του 20ού αιώνα.

«Μαζί με την ποίηση, η εικαστική τέχνη είναι ίσως η πιο ατόφια επαναστατική πράξη» υπογραμμίζει η κ Δούρου, εστιάζοντας στο γεγονός ότι «οι πρώτοι που πλήρωσαν το βαρύ τίμημα της λογοκρισίας και της καταπίεσης της σταλινικής περιόδου, ήσαν οι εικαστικοί καλλιτέχνες».

Είναι βαθιά μας πεποίθηση, καταλήγει στον χαιρετισμό της η κ. Δούρου, ότι η Τοπική Αυτοδιοίκηση μπορεί και οφείλει να λειτουργήσει καταλυτικά στην υπηρεσία της Τέχνης, όχι ως απρόσιτου πεδίου μακριά από την κοινωνία, αλλά «ως ενεργού δρώμενου, που ζυμώνεται με τα προβλήματα, τις προσδοκίες αλλά και τις διαψεύσεις της».