Όλοι μιλούν για την αυτοαξιολόγηση  ο ΟΟΣΑ, το εκάστοτε Υπουργείο Παιδείας  οι δημοσιογράφοι ,  εκπαιδευτικοί   που θέλουν να εφαρμοστεί, εκπαιδευτικοί  που δε συμφωνούν με τη διαδικασία.

Η αυτοαξιολόγηση όμως είναι νόμος εδώ και 15 χρόνια.   Και μάλιστα αποτυπώνεται σε έναν από τους πιο σημαντικούς νόμους  στο χώρο της εκπαίδευσης, στο καθηκοντολόγιο του 2002.

(

Στο άρθρο 39 και ειδικότερα στα Καθήκοντα και στις αρμοδιότητες του Συλλόγου των ∆ιδασκόντων αναφέρονται  σχετικά με την αυτοαξιολόγηση τα εξής;

Στο τέλος της σχολικής χρονιάς γίνεται η αυτοαξιολόγηση, κατά την οποία αξιολογείται ο βαθμός επίτευξης των στόχων που τέθηκαν κατά τον προγραμματισμό και η αποτελεσματικότητα των προγραμματισμένων ενεργειών. Η έκθεση αυτοαξιολόγησης, στην οποία περιλαμβάνονται και οι προτάσεις για την αντιμετώπιση των αδυναμιών που έχουν διαπιστωθεί, υποβάλλεται μέσω του ∆ιευθυντή του σχολείου στον αρμόδιο Σχολικό Σύμβουλο και στον Προϊστάμενο Γραφείου. δεν υπάρχει Προϊστάμενος Γραφείου ή έκθεση υποβάλλεται στο ∆ιευθυντή Εκπαίδευσης.

Στην ουσία δηλαδή  το Υπουργείο Παιδείας πρέπει να διαθέτει  μεγάλη βάση δεδομένων (15ετιας) σχετικά με τη λειτουργία των σχολικών μονάδων και των αποτελεσμάτων του εκπαιδευτικού έργου.

Ποτέ όμως δε δημοσιοποιήθηκε μια τέτοια έκθεση.

Τώρα γιατί δε δημοσιοποιήθηκε είναι ένα άλλο ζήτημα… αλλά υπάρχει χρόνος ακόμη.

Ας δώσει λοιπόν στη δημοσιότητα τις εκθέσεις των σχολειών που έχουν γίνει με μεγάλο κόπο τα τελευταία  15 χρόνια και μετά να γίνει συζήτηση σχετικά με τη νέα αυτοαξιολόγηση.

Τι  διαφορετικό δηλαδή θα έχει η “νέα”  αυτοαξιολόγηση;