Ήρθε λοιπόν και σε μένα, χθες, η ειδοποίηση να παρουσιαστώ στη Διεθ/νση και να “ενημερωθώ” από τη Διευθ/ντρια εκπ/σης και τη σχ. σύμβουλο περί αξιολόγησης….Έχοντας καιρό τώρα ξεκαθαρίσει τη θέση μου, ξέρω τι θα κάνω, φόβο δε νιώθω. Τι νώθω;…νιώθω βαθιά απογοήτευση και μοναξιά, αφού στην περιοχή μου δε βρήκα άλλη συνάδελφο νηπ/γό ή προϊσταμένη ολιγοθέσιου Δ.Σ που να δηλώσει επίσης απεργία-αποχή και να μην παρουσιαστεί.Χθες σε συζήτηση με φίλη που μάλλον θα πάει (με βαριά καρδιά), μου είπε:
“Και τι να κάνουμε βρε Νάντια; μόνες μας θα το παίξουμε ηρωίδες;”
Της απάντησα ότι προσωπικά δε νιώθω ότι κάνω κάτι ηρωικό, ήρωες ήταν όσοι εκτελέστηκαν, όσοι βασανίστηκαν , όσοι εξορίστηκαν στη Μακρόνησο και στους υπόλοιπους εξωτικούς προορισμούς…Κάνω το πιο απλά πράμα του κόσμου, αρνούμαι να συμμετέχω στη διάλυση του δημόσιου νηπιαγωγείου, αυτό μόνο.

Σύγχρονα “συγχωροχάρτια” και δηλώσεις “μετανοίας”εγώ δεν υπογράφω.