Κριτική στις διαρθρωτικές αλλαγές του Υπουργείου Παιδείας άσκησε η κα Ρεπούση χαρακτηρίζοντας μεταξύ των άλλων τις προτάσεις του Υπουργού για την Αθμια ως έκθεση ιδεών.

Ακολουθεί η τοποθέτηση της κα Ρεπούση

Θα αξιοποιήσω δύο χώρους αναφοράς, για να αποδείξω του λόγου το αληθές, δηλαδή την εκπαίδευση και την υγεία. Η πρώτη, εκτός από στοιχειώδες κοινωνικό δικαίωμα, κατά γενική ομολογία είναι απόλυτα συναρτημένη με την ανάπτυξη και η δεύτερη, δηλαδή η υγεία και η φροντίδα υγείας, είναι βασική υποχρέωση του κράτους προς τον πολίτη.

Η εκπαίδευση, για να συνδεθεί με την ανάπτυξη και να μην αναμασά το κλέος των προγόνων μας, χρειάζεται διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και χρηματοδότηση. Αν κοιτάξουμε το αντίστοιχο κεφάλαιο της εισηγητικής έκθεσης του προϋπολογισμού για τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, θα βρούμε έναν κατάλογο ατάκτως ερριμμένων θεμάτων που είτε δεν συνιστούν μεταρρυθμίσεις είτε δεν ανταποκρίνονται στα ισχύοντα.

Στην πρώτη θέση βρίσκεται η εφαρμογή του Νέου Γενικού Λυκείου με εκπαιδευτική αυτονομία ως σχολείο γενικής δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Στην πραγματικότητα, η πρόσφατη αλλαγή στην οποία αναφέρεται η συγκεκριμένη θέση όχι μόνο δεν έκανε το λύκειο αυτόνομη βαθμίδα εκπαίδευσης, αλλά το έκανε φροντιστήριο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, για να μην ξοδεύεται –λέει- η ελληνική οικογένεια στα ιδιωτικά φροντιστήρια. Μα, όσο παραμένει αυτό το σύστημα εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, η ελληνική οικογένεια θα ξοδεύεται και σε κάθε περίπτωση ούτε αυτός ούτε κανένας άλλος λόγος ευσταθεί για να μετατρέψεις το λύκειο σε φροντιστήριο.

Στη δεύτερη σειρά των μεταρρυθμίσεων της εισηγητικής έκθεσης του προϋπολογισμού έρχεται η πρωτοβάθμια εκπαίδευση, που είναι πράγματι πολύ σημαντική και ξεχασμένη. Τι λέει η εισηγητική έκθεση; Διαβάζω: «Θεσμοθέτηση αλλαγών στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση». Ποια είναι εδώ η μεταρρύθμιση;

Διάβασε τις προάλλες ο Υπουργός της Παιδείας μια έκθεση ιδεών για το δημοτικό σχολείο και ενδεχομένως εννοούνται αυτές οι ιδέες στον προϋπολογισμό. Διαφορετικά, δεν μπορεί κανείς να καταλάβει τι εννοούν με τον όρο «αλλαγές στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση», χωρίς αυτές να προσδιορίζονται.

Σε κάθε περίπτωση οι ιδέες δεν αρκούν. Δεν αρκεί να λες ότι η προετοιμασία των παιδιών πρέπει να γίνεται στο σχολείο. Πρέπει να μας πεις πώς θα το κάνεις, τι μέτρα θα πάρεις για να γίνει. Θα επεκτείνεις, για παράδειγμα, το θεσμό του ολοήμερου σχολείου; Αν ναι, αυτό πρέπει να αποτυπώνεται στον προϋπολογισμό, διότι απαιτεί περαιτέρω χρηματοδότηση. Αντ’ αυτής, οι δαπάνες για την εκπαίδευση μειώνονται ακόμα περισσότερο. Σε απόλυτους αριθμούς μειώνονται από τον τακτικό προϋπολογισμό κατά 256 εκατομμύρια ευρώ και από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων κατά 16 εκατομμύρια ευρώ. Στην δε πρωτοβάθμια, περί ης ο λόγος για τη διαρθρωτική της μεταρρύθμιση, μειώνεται κατά 115 εκατομμύρια, μείωση που αντιπροσωπεύει ένα ποσοστό της τάξης του 7,26% από τις ήδη μειωμένες δαπάνες του περσινού προϋπολογισμού.

Αναρωτιέται κανείς από πού θα κοπούν αυτά τα χρήματα. Τα σχολεία δεν έχουν τους δασκάλους που χρειάζονται, έχουν ελλείψεις. Δεν έχουν τις υποδομές που χρειάζονται. Δεν έχουν τα μέσα για να μεταφέρουν τους μαθητές. Για να μην αναφερθούμε στα προγράμματα σίτισης που έχουν κατ’ επανάληψη εξαγγελθεί και που δεν έχουν υλοποιηθεί και που δεν αποτυπώνονται πουθενά στον προϋπολογισμό.

Αν παρακολουθήσει κανείς τη διαδικασία του Κοινοβουλευτικού Ελέγχου, θα διαπιστώσει πόσες ελλείψεις επισημαίνονται από τους Βουλευτές όλων των πτερύγων και πόσο ανεπαρκείς είναι οι απαντήσεις της πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας.

http://www.paideia-ergasia.gr/