Ε όχι! Κρατώ το χαμόγελο των μαθητών μου βαθειά μέσα μου και την αξιοπρέπειά μου. Παραιτούμαι και αλλάζω επάγγελμα!

Πήραμε και δημοσιεύουμε το παρακάτω κείμενο:

Η φετινή πρόσληψη ήταν πολύ δύσκολη…

Για πολλούς λόγους.

Για ένα μήνα δεν θα μπορούσα να ήμουν στην τάξη.

Είχα κάποιο σοβαρό πρόβλημα…

Το έψαξα…

Ζήτησα άδεια άνευ αποδοχών, αλλά μου είπαν ότι οι αναπληρωτές δικαιούνται!

-Μα ο μόνιμος μπορεί να πάρει…

– Ναι ο μόνιμος μπορεί, ο αναπληρωτής όχι.

Ζήτησα αναρρωτική άδεια, αλλά μου είπαν και πάλι ότι δεν δικαιούμαι.

-Μα ο μόνιμος μπορεί να πάρει, είπα.

– Ναι, ο μόνιμος μπορεί… Ο αναπληρωτής όχι. Θα πρέπει να δουλέψεις δυο βδομάδες και μετά μπορείς να πάρεις αναρρωτική…

Τρελάθηκα…

Δηλαδή δεν μπορώ ούτε να αρρωστήσω;

Δεν θέλω τα χρήματα σας, δεν θέλω τα μόρια σας, θέλω ένα μήνα άδεια, γιατί υπάρχει μεγάλη ανάγκη…

Δεν γίνεται… Δεν γίνεται…

Από το μυαλό μου πέρασαν πολλά…

Χιλιάδες χιλιόμετρα όλα αυτά τα δύσκολα χρόνια για να πηγαίνω στο σχολείο.

Χιλιάδες ώρες δουλειάς, χιλιάδες ώρες αγώνα και αγωνία…

Πέρασαν όλα από μπροστά μου και το μόνο που έμεινε ήταν το χαμόγελο των μαθητών μου.

Τελικά αυτό θα κρατήσω και θα φύγω…

Είμαι 35 χρόνων, κουράστηκα…

Είπα μέσα μου: Φύγε τώρα που μπορείς…

Ίσως αύριο να μην έχεις το κουράγιο να πεις το «φεύγω»!

Αύριο λοιπόν πάω στην πρωτοβάθμια, υποβάλω παραίτηση και αποχωρώ!

Ε όχι!

Κρατώ το χαμόγελο των μαθητών μου βαθειά μέσα μου και την αξιοπρέπειά μου…

Παραιτούμαι και αλλάζω επάγγελμα!

Καλή συνέχεια συνάδελφοι…