: Στο ίδιο έργο θεατές, γι’ ακόμα μια φορά, κάνουμε αιτήσεις και προετοιμαζόμαστε ν’ αναπληρώσουμε τους εαυτούς μας.

Και φυσικά, όπως κάθε χρονιά, ετοιμάζουμε τις βαλίτσες μας περιμένοντας να δούμε πού θα κάτσει η μπίλια των επιλογών μας.
Μέσα στην αγανάκτησή μας αναλογιζόμαστε πόσες, πολλές, φορές ακούσαμε την “κασέτα” για την ανάγκη των μόνιμων διορισμών στην εκπαίδευση.
Κι ήταν τόσες που η έγινε σχεδόν συνήθεια.
Κι ήταν τόσες που χάσαμε σχεδόν την ελπίδα μας.

Η συνάδελφος Dimitra Dmk του ΠΑΣΑΔ γράφει και μας προβληματίζει, μας πικραίνει, μας θυμώνει, μας πεισμώνει…

«Να ‘μαστε και πάλι. Άνοιξαν και φέτος οι δρόμοι για το πλέον ποθητό: τα σχολεία είναι εκεί, χωρίς δάσκαλο και στέκουν σαν όλα τα άλλα κτίρια.

Τα παιδιά περιμένουν και αυτή τη χρονιά τον ”Δάσκαλο” να δώσει χρώμα στην τάξη γιατί… γιατί είναι απλά παιδιά.
Ο ”Δάσκαλος” λοιπόν φτάνει.

Ψίθυροι ακούγονται.

Αυτό ήταν όλο;

Από κάπου ακούγεται: Τον περιμένατε αλλιώς παιδιά έτσι δεν είναι;
Τα παιδιά ατύχησαν και φέτος.

Ο δάσκαλος κουράστηκε.

Άλλη μια χρονιά θα τον φάνε οι στράτες.

Αθήνα-Σάμος 3 φορές το μήνα.
Υπομονή… ίσως του χρόνου.

Ίσως σε δύο χρόνια να γυρίσω σπίτι.
Λίγο λίγο λίγο το όνειρο μοιάζει να έρχεται πιο κοντά.
Ας τρέξουμε συνάδελφοι και πάλι.

Από το ένα προαύλιο στο άλλο.

Άλλωστε συνάδελφοι… λειτούργημα κάνουμε όχι επάγγελμα.
Όμως αυτό το λίγο… αυτό το λίγο… αφού ξέρετε.
Αυτό το λίγο λίγο είναι μεγάλη πονηριά».

Στην αφίσα παρακάτω έχουμε τις πιο γνωστές «υποσχέσεις» , μακάρι να χωρούσαν όλες!
Είναι η ώρα τώρα, φέτος, να σταματήσουμε αυτήν την κασέτα!
Έλα μαζί μας λοιπόν αν προβληματίζεσαι, αν πικραίνεσαι, αν θυμώνεις, αν πεισμώνεις.
Αν θέλεις να συμμετέχεις σε ανεξάρτητο κι αυτόνομο σύλλογο που διεκδικεί ν’ αλλάξει το αύριο.

Εδώ δεν θα κουνήσουμε σημαίες κομμάτων και παρατάξεων, εδώ δεν υπάρχουν υποψήφιοι αιρετοί και πολιτικοί.
Εδώ είμαστε όλοι μια παρέα, συνάδελφοι και συναγωνιστές, που ο καθένας με την δική του δυναμική συνεισφέρει στον κοινό αγώνα.