“…Κάποτε το συζήτησα με τον Παναγιώτη Μουλλά, όταν μου ανέφερε πως η ζωοφιλία του Ροΐδη οφειλόταν, όπως πολλοί ισχυρίζονται, στη μισανθρωπία του. Μήπως επιζητούσα σ’ αυτά -και την είχα- την αγάπη που δεν έβρισκα γύρω μου; ‘Και τι σε πειράζει αυτό;’ με ρώτησε. Όλος ο πολιτισμός δημιουργήθηκε από νευρωσικούς κι όχι απ’ αυτούς που λέμε νορμάλ -καθώς πρέπει- ανθρώπους” (Περικλή Σφυρίδη, “Τα Ζωοοφιλικά”).

“…Τα χέρια μου έχουνε σκληρύνει από τα λουριά σου κι η ψυχή μου από άλλη αιτία. Όμως πρέπει. Αισθάνομαι την ανάγκη. Γι αυτό θα σου γράψω […] Ίσως για πρώτη φορά έβλεπα άλογο από τόσο κοντά. Τ’ άλογα που είχα δει στη ζωή μου ήτανε στα τσίρκα, που τα δουλεύανε κοζάκοι, και στις κούρσες, που τα παίζαν οι άνθρωποι […] Το να γράψει κανείς σ’ έναν άνθρωπο, είναι ίσως εύκολο στους πολλούς. Το να γράψει σ’ ένα ζώο, είναι αφάνταστα δύσκολο. Για τούτο φοβάμαι. Δε θα τα καταφέρω…/ Φυλάω ακόμη το ξυστρί και τη βούρτσα σου. Κι όταν κάποτε κι αυτά θα τα παραδώσω, θα σε φυλάξω στη μνήμη μου/ Οι κάλοι των χεριών μου από τα λουριά σου μου είναι τόσο αγαπητοί, όσο εκείνοι που κάποτε απόχτησα στις θαλασσινές μου πορείες. Θα σου ξαναγράψω!…” (Νίκος Καββαδίας, “Στο άλογο μου” – Κούδεσι, Μάρτιος 1941).

Ζωοφιλικά λογοτεχνικά κείμενα, μια παράδοση η οποία ξεκινάει από τον Αίσωπο και φτάνει μέχρι τον Έρμαν Έσε. Και …συνεχίζει. Με τους “δικούς” μας. Από τον θαλασσινό Καββαδία, που βάζει τη γυναίκα να χορεύει στο …φτερό του καρχαρία κι ο ίδιος αφιερώνεται “στο άλογο μου…”, ως τον Γιώργο Σκαμπαρδώνη, που ανεβάζει τους σκύλους σε λεωφορεία του ΟΑΣΘ να δίνουν -ερωτευμένοι- ραντεβού σε στάσεις, μιλά για σμήνη αθερίνων και κροκόδειλους σε πισίνες μαφιόζων που ταΐζονται με κοτόπουλα.

Γι’ αυτά και άλλα …άγνωστα ή διαβασμένα κείμενα για το θέμα της σχέσης του ανθρώπου με τα ζώα, που απασχολεί την ελληνική ‒και όχι μόνο‒ κοινωνία από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, για λαϊκούς μύθους τραγούδια, ανέκδοτα κ.ά, μιλούν λογοτέχνες, πανεπιστημιακοί, εκπαιδευτικοί, μελετητές της λογοτεχνίας, στο τριήμερο συνέδριο με θέμα: “Άνθρωποι και Ζώα στη Νεοελληνική Λογοτεχνία από τις αρχές ως σήμερα”.

Τη διοργάνωση του συνεδρίου ανέλαβε η Κεντρική Δημοτική Βιβλιοθήκη Θεσσαλονίκης με τη συμμετοχή του τομέα μεσαιωνικών και νεοελληνικών σπουδών της Φιλοσοφικής σχολής του ΑΠΘ. Το συνέδριο ξεκινά αύριο (Τετάρτη 16/5) και θα ολοκληρωθεί την Παρασκευή 18 Μαΐου 2018, στην αίθουσα εκδηλώσεων της Κεντρικής Δημοτικής Βιβλιοθήκης Θεσσαλονίκης (Εθνικής Αμύνης 27).

Την οργανωτική επιτροπή αποτελούν η Σωτηρία Σταυρακοπούλου από τη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ και ο Κωνσταντίνος Βόγδανος από την Κεντρική Βιβλιοθήκη Δήμου Θεσσαλονίκης.

Στο συνέδριο θα κατατεθούν εισηγήσεις με θέματα όπως: “Ζώα, ανθρωπιά και απανθρωπιά: Από τις υστεροβυζαντινές ‘διηγήσεις ζώων’ ώς τα διηγήματα του Κώστα Μόντη και του Περικλή Σφυρίδη” (από τον Γιώργο Κεχαγιόγλου), “Η υπερβολή και το παράδοξο ως παραμυθική μαγεία στα ζωοφιλικά διηγήματα του Γιώργου Σκαμπαρδώνη” (από τον Περικλή Σφυρίδη), “Ο εξανθρωπισμός του ζώου στην ποίηση του Νίκου Καββαδία” (Γιώργος Κράιας), “O των ζώων έρως: σκέψεις πάνω στην παρουσία των ζώων στο έργο του Γιώργου Ιωάννου” (Γιώργος Ποιμενίδης), “Οι γάτες του Χριστιανόπουλου, ο Καβάφης και η μάνα του” (Σωτηρία Σταυρακοπούλου) κ.ά.

Παρόντες -το απόγευμα της πρώτης μέρας του συνεδρίου (Τετάρτη 16 Μαΐου)- θα είναι στην Κεντρική Βιβλιοθήκη οι συγγραφείς Περικλής Σφυρίδης, Τάσος Καλούτσας, Γιώργος Σκαμπαρδώνης, Βασίλης Τσιαμπούσης, Ηλίας Κουτσούκος, Στάθης Κοψαχείλης, Ηλίας Παπαμόσχος, Παναγιώτης Γούτας, και θα πραγματοποιηθεί συζήτηση μαζί τους, ενώ στο πρόγραμμα συμπεριλαμβάνεται και ανάγνωση “ζωοφιλικών” διηγημάτων ή αποσπασμάτων μεγαλύτερων έργων.