Πρίν από μερικές ημέρες επισκέφτηκα το πανέμορφο και γραφικό Γαλαξίδι. Έχοντας τη συνήθεια να διαβάζω αρκετά για την ιστορία ενός τόπου πριν τον επισκεφτώ ,ώστε τα ταξίδια  να είναι γόνιμα εικόνων και εμπειριών, διαπίστωσα πως το Γαλαξίδι έχει ένα μοναδικό μνημείο, πλέον.

Στα 1830 ένα από τα 5 πρώτα Καποδιστριακά σχολεία χτίστηκε εκεί. Ένα κτήριο εντυπωσιακά μεγάλο και λειτουργικό για την εποχή του, που δέσποζε σε έναν από τους λόφους της περιοχής, δείχνοντας με συγκινητικό τρόπο τη θέληση του πρώτου και ίσως τελευταίου κυβερνήτη της Ελλάδας, στην προτεραιότητα της προσδοκόμενης παιδείας του λαού! Αναζητώντας, λοιπόν ,το σημαντικότατο αυτό κτίσμα διαπίστωσα πως δεν υπήρχε καμία πινακίδα που να σε οδηγεί σε αυτό.

Ρωτώντας ντόπιους ήρθε  το δεύτερο σοκ ,καθώς αρκετοί το μπέρδευαν με το Παρθεναγωγείο Γαλαξιδίου (που είναι 50 χρόνια μεταγενέστερο) αγνοώντας το Καποδιστριακό σχολείο! Μετά από αρκετό κόπο και αρκετές ερωτήσεις βρέθηκα με ανάμεικτα συναισθήματα στα σπαράγματα του σχολείου που και εκεί δεν υπήρχε ίχνος σήμανσης… Πόσες παιδικές φωνές και γέλια θα υπήρξαν εκεί; Στην Ελλάδα που έκανε τα πρώτα, μετέωρα βήματά της, οι τότε δάσκαλοι με κόπο γαλουχούσαν τα βασανισμένα από τον πόλεμο,παιδιά… Πόσο ρεαλισμό έδειχνε η δομή του χώρου και τα μεγάλα παράθυρα; Η ελπίδα ξεκινούσε και έδινε βάρος στην παιδεία της…

Κατηφορίζοντας για το γραφικό λιμάνι της περιοχής με τις γεμάτες τουρισμό ταβέρνες, αναρωτήθηκα πάνω στο έλλειμα της παιδείας που έχουμε, τις συλλογικές μας προτεραιότητες που γίνονται όλο και πιο γήινες και κοσμικές, για την τραγωδία των οραμάτων που χάθηκαν και εξατμίστηκαν και για την ευθύνη όλων μας.

Η παιδεία είναι το κορυφαίο γεγονός ενός λαού και όταν αυτή λείπει, οι λαοί σταδιακά κομματιάζονται στα κομμάτια των παθών τους, αναλογιζόμενοι τις αιτίες. Η ανάγκη μιας συλλογικής αφύπνισης , αναγκαιότερη από ποτέ!

Ταμπουρέας Νικόλαος,εκπαιδευτικός