Προοδευτική Ενότητα Καθηγητών (ΠΕΚ) Να ρίξουμε την πρώτη πέτρα στη βαλτωμένη λίμνη

Να ρίξουμε την πρώτη πέτρα στη βαλτωμένη λίμνη. Να δούμε κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων τι πράγματι συμβαίνει…

Είμαστε οκτώ χρόνια μέσα στην άβυσσο της κρίσης και δεν φαίνεται πουθενά διέξοδος και υπέρβασή της. Κουβεντιάζουμε τα ίδια και τα ίδια σε ένα κλίμα καχυποψίας και εχθροπραξίας.

Έχουμε μείνει σε μια ρηχή περιγραφή της πραγματικότητας. Βρήκαμε τον ένοχο της κρίσης σε ένα κόμμα και μόνο! Μακάρι να ήταν τα πράγματα τόσο απλά, τόσο εύκολα – θα είχαμε τελειώσει την περιπέτειά μας.

Είναι όμως αυτή η μόνη αιτία; Μήπως πρέπει επιτέλους να συζητήσουμε με κουλτούρα διαλόγου, με σύνεση και σωφροσύνη για το τι συνέβη; Μήπως πρέπει να εγκαταλείψουμε τον μανιχαϊκό τρόπο σκέψης και να διερευνήσουμε τη σημερινή ιστορικότητα με ορθοκρισία και ειλικρινή διάθεση;

Αλλά δεν μπορούμε να μείνουμε μόνο στο χθες. Οφείλουμε:

  • Να θέσουμε το ουσιώδες ερώτημα, «τι να κάνουμε»;
  • Να μην είμαστε στείροι ερμηνευτές της επιφάνειας της πραγματικότητας.
  • Να ανοίξουμε διάλογο για το σήμερα και για το αύριο.
  • Να δώσουμε πειστικές απαντήσεις στον εαυτό μας στα μεγάλα ερωτήματα που συνεχώς μας «επισκέπτονται».
  • Να συζητήσουμε για την παιδαγωγική αποστολή μας, για τον κοινωνικό ρόλο μας.
  • Να ανοίξουμε διάλογο στις παρέες μας και στους Συλλόγους των Διδασκόντων – και να μεταδώσουμε αυτή τη νοοτροπία στις Συνελεύσεις μας.

Γιατί τι είναι η εκπαίδευση;

  • Δεν είναι άσκηση διαλόγου και έρευνας;
  • Δεν είναι η αναζήτηση της αλήθειας και η ερμηνεία της πραγματικότητας, η διαρκής προσπάθεια για να δημιουργούμε το μέλλον, το δικό μας μέλλον;

Ξέρουμε πολύ καλά ότι στις δύσκολες στιγμές είναι η συνείδησή μας εκείνη που γίνεται σηματωρός για τη ζωή μας. Η συνείδησή μας και η ελευθερία του πνεύματός μας, η συνειδητοποίηση του κοινωνικού μας ρόλου και η συλλογική μας προσπάθεια μπορούν να θέσουν το πεδίο της πραγματικής αμφισβήτησης της σημερινής κρίσης.

Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι υπάρχει ατομική λύση; Τι μπορούμε να δώσουμε στα παιδιά μας και στους μαθητές / στις μαθήτριές μας για να έχουν προοπτική στην πατρίδα μας, αν η γενική πορεία της κοινωνίας μας δεν έχει ανοιχτούς ορίζοντες και είναι όμηρος της όποιας μνημονιακής πολιτικής;

Ποιος μπορεί να δεχτεί ότι υπάρχουν λυτρωτικές λύσεις και λαϊκοί ή εθνικοί σωτήρες, όταν αυτά αποδείχτηκαν τόσο εμφαντικά ως φενάκη της δημαγωγίας και της εξουσιολαγνείας; Γιατί δεν μπορεί να υπάρξει εθνική και κοινωνική συνεννόηση σε ένα «υπαρξιακό» για τη χώρα μας πρόβλημα;

Οφείλουμε να αγωνιστούμε για να θέσουμε την ουσία της Παιδείας και της Αγωγής στον πυρήνα της εκπαιδευτικής πολιτικής. Μόνο όταν μια τέτοια πολιτική αρχίζει και τελειώνει στον πυρήνα της εκπαίδευσης, στις μορφωτικές και παιδαγωγικές λειτουργίες του σχολείου και των εκπαιδευτικών, μπορεί να μεταρρυθμίσει τη θεσμική μας εκπαίδευση.

Εκπαίδευση δεν είναι οι υποδομές, τα αναλυτικά προγράμματα, οι υπουργικές αποφάσεις και τα σχετικά διατάγματα… – αυτά συνεπικουρούν!

  • Εκπαίδευση είναι αυτό που συμβαίνει μέσα στη σχολική αίθουσα.
  • Είναι η μορφωτική και παιδαγωγική σχέση μας με τους μαθητές μας και με τις μαθήτριές μας.
  • Είναι ο Παιδαγωγικός διάλογος.
  • Είναι η δική μας ακτινοβολία.

Να διδάξουμε την κοινωνία. Ναι, αν όχι εμείς, τότε ποιοι; Να αναδείξουμε το ρόλο μας μέσα από την καταστατική και κοινωνικά μοναδική ευθύνη μας, την διαπαιδαγώγηση και τη μόρφωση. Ποιοι άλλοι, αν όχι εμείς μπορούν να ανοίξουν τους δρόμους της αυτογνωσίας και των φωτεινών οριζόντων;

Γιατί ο εκπαιδευτικός με την Αγωγή και τα Γράμματα κάνει θαύματα. Ανοίγει δρόμους σε ό,τι δημιουργεί την πρόοδο των κοινωνιών, σε ό,τι γράφει την ανθρωπιστική αφήγηση της Ιστορίας.

Γιατί «ένα παιδί, ένας δάσκαλος, ένα μολύβι κι ένα βιβλίο μπορούν ν’ αλλάξουν τον κόσμο» (Malala Yousafzai).

Δημόσια Δωρεάν Παιδεία  για να ανάψουμε τη φλόγα του δικού μας μέλλοντος!

Προοδευτική Ενότητα Καθηγητών