Αγαπητό μου παιδί

Αγαπητό μου παιδί, θέλω τόσο πολύ να σου μιλήσω, να σου καταθέσω την ψυχή μου γι’ αυτά που καθημερινά με πληγώνουν, με τρομάζουν και για εκείνα που πάλι μου δίνουν χαρά και ελπίδα για τον κόσμο του σήμερα, γιατί για το αύριο δεν πρέπει να μιλάμε «εμείς» δε μας ανήκει.

Αγαπητό μου παιδί, έμαθες στο μάθημα της ιστορίας για τον μεγάλο τραγικό μας ποιητή Ευριπίδη. Και όπως είχε πει  «”Απαντες έσμέν εις τονουθετείν σοφοί – αυτοί δ‘ ” ότ’ αν σφάλωμεν, ου γινώσκομεν.». Πώς λοιπόν εμείς οι μεγάλοι «σοφοί» να συμβουλέψουμε εσάς τα παιδιά για τα δικά μας λάθη, για τις δικές μας επιλογές. Εμείς οι «σοφοί» που επιτρέπουμε αβασάνιστα να εκτίθεστε σε έναν βάρβαρο, παράλογο και παρηκμασμένο πολιτισμό που προβάλετε από τα «τηλεοπτικά σκουπίδια», να εκπαιδεύεστε στον ανταγωνισμό μέχρι τελικής πτώσεως στη σύγχρονη τηλεοπτική αρένα. Σας μαθαίνουμε ένα παιχνίδι που αδιαφορεί για την ηθική των παικτών, για την σωματική και ψυχική κατάρρευση των ηττημένων, προτρέπει την προδοσία, τον ατομικισμό και την αλληλοεξόντωση. Και φυσικά τίποτα δεν είναι ντροπή προκειμένου να επιβιώσεις,  αρκεί να πειθαρχήσεις και να υπακούσεις τυφλά σε κανόνες γελοίους και παράλογους, αν θέλεις να μείνεις στο «παιχνίδι», αν θέλεις να ανήκεις στον «κόσμο» μας.

Αγαπητό μου παιδί, ίσως να μη μπορώ να σου προσφέρω τον άρτο ή και αν στον προσφέρω θα είναι ένα κακό και φτηνό υποκατάστατο, αλλά σου προσφέρω θέαμα, θέαμα κατάλληλο για να γίνεις «μαχητής» ή «διάσημος», αλλιώς αγαπητό μου παιδί λυπάμαι θα αποτύχεις, θα αποδοκιμαστείς και δε θα αρέσεις στον «κόσμο» μου.

Γι’ αυτό με πόνο ψυχής σου ζητώ να αφήσεις το δικό μου σήμερα πίσω, να ανεβάσεις τον πήχη ψηλά στο δικό σου αγώνα και να φτιάξεις το δικό σου αύριο καλύτερο. Ένα αύριο απόσταγμα της ιστορίας, της σοφίας και του μεγαλείου αυτής της χώρας που καθημερινά γεννά έναν Ευριπίδη, έναν Σοφοκλή, έναν Αριστοτέλη. Χρέος σου να τους αναζητήσεις και να τους βρεις, ίσως σαν άλλος Διογένης, αλλά είναι εκεί έξω και σε περιμένουν.

16.5.17 Μαρία Θεοχάρη